წყა−როს პი−რას მზი−ან ტყე−ში,
ვნა−ხე უ−ცხო სა−ხილ−ვე−ლი:
ხე−ლა−დე−ბი ე−პყრათ ხელ−ში, -
თაფლს ი−ყოფ−და სა−მი ბე−ლი.

დი−დი კას−რი მო−ა−გო−რეს,
ქარ−ვის−ფე−რი თაფ−ლით სავ−სე,
ხან ქოთ−ნებ−ში გა−და−წო−ნეს,
ხან ქი−ლებ−ში გა−და−ას−ხეს.

მაგ−რამ ბო−ლოს ყო−ველ მათ−განს
ე−ცო−ტა−ვა თა−ვის წი−ლი,
არ უს−მი−ნეს დე−დის ნათქ−ვამს
და დას−წა−მეს ერ−თურთს ცი−ლი.

ა−მან ი−მას წაჰკ−რა ხე−ლი,
ი−მან კი−დევ ა−მის ქო−თანს,
ა−უ−რი−ეს ყვე−ლა−ფე−რი,
ყვე−ლა ჩხუ−ბობს, ყვე−ლა შფო−თავს.

და−უ−გორ−დათ კას−რი ხევ−ში,
ძლივს ა−ხელდ−ნენ მტვერ−ში თვა−ლებს,
ქოთ−ნებ−სა და ხე−ლა−დებ−ში
სა−ღა−მომ−დე ი−გო−რა−ვეს.

და−ეღ−ვა−რათ თაფ−ლი სულ მთლად,
მო−იწ−მინ−დეს მე−რე ოფ−ლი,
არც ქურ−ქე−ბი შერ−ჩათ სუფ−თა,
ა−ღარც - თაფ−ლი გა−სა−ყო−ფი...