მხი−ა−რუ−ლად რომ გვე−ძა−ხის,
ეს ჩვე−ნი სკო−ლის ზა−რი−ა!
წკრი−ა−ლით გვიხ−მობს სკო−ლისკენ,
ავ−და−რი−ა თუ და−რი−ა.

ჩვენც სი−ხა−რუ−ლით ვიჩ−ქა−რით,
ჟღურ−ტუ−ლა ჩი−ტებს ვედ−რე−ბით,
გვე−ლი−ან, დინ−ჯად გვიც−დი−ან
პა−ტა−რებს სკო−ლის კედ−ლე−ბი.

ზა−რი ხმატკ−ბი−ლად გვა−რი−გებს:
-აქ მოჩ−ქეფს ცოდ−ნის წყა−რო−ო!
წიგ−ნი მე−გობ−რად ი−გუ−ლეთ,
სწავ−ლა არ გა−ი−ზა−რო−თო!

თუ ი−ბე−ჯი−თებთ, იშ−რო−მებთ,
თუ−კი ის−წავ−ლით ლხე−ნი−თო,
სიმ−ღე−რებს არ დაგ−ზარ−დე−ბით
წკრი−ა−ლა ოქ−როს ე−ნი−თო.