ჭრე−ლი ჭო−ტი - ბუკ−ნა−ჭო,
კი−ვის: „რა−ტომ გა−თენ−და?!
მზე თვა−ლებ−ში მა−ჭყი−ტებს,
მო−მა−შო−რეთ აქედან!“

ჭან−ჭუ−რი−დან ა−ჭყივლდ−ნენ
ჭინჭ−რა−ქა და ჭილყ−ვა−ვი:
„კარ−გად ყოფ−ნა თუ გინ−და,
ნორ−მა−ლუ−რი ი−ყა−ვი!

სა−ეჭ−ვო ხარ, ჭი−რი−მე,
უ−კუღ−მარ−თად შექმ−ნი−ლი,
დღი−სით - თვალ−და−ხუ−ჭუ−ლი,
ღა−მით - თვალდაჭყეტილი“.

ბუკ−ნა−ჭომ თქვა: „რას ერ−ჩით,
ჩემს მოდგ−მას და ნა−თე−სავს?!
თაგ−ვე−ბის−გან ხომ ვი−ცავ,
ღა−მით ნახ−ნავ - ნათესებს!“