ზაფხულის ცხელ დღეებში  ფუტკარი ფიანა   მუხის  კენწეროზე   დასკუპებულ ფოთოლს   ყვავილოვანი მდელოების ამბებს უყვებოდა. მუხის ფესვებთან   ნაკადული ჩამორაკრაკებდა და იქაურობას სასიამოვნოდ აგრილებდა. 

ერთხელ  ტყეში ცელქმა ნიავმა   ფოთლები ააფრიალა, ააცეკვა და  და ახალი ამბავიც უშრიალა:

-ზაფხული იწურება, ჩვენკენ  შემოდგომა  მოაბიჯებს!   დროა, ხეს მოწყდეთ!  მალე ქარი მოვა და სამოგზაუროდ წაგიყვანთ.

ფოთლებს გაუხარდათ, იმათგან მარტო ერთი გაჯიუტდა:

- ხეს არ მოვწყდები!   ჩემს მეგობარ ფუტკარს არ  მივატოვებ!

ფუტკარსაც არიგებდნენ მეგობრები:

- საზამთროდ თაფლი უკვე  მოვიმარაგეთ. შემოდი სკაში, უკვე აცივდა, სულ გარეთ რატომ დაეხეტები?

-ჩემს მეგობარ ფოთოლს არ მივატოვებ!-ჯიუტობდა ფუტკარი.

მუხა  თანდათან შიშვლდებოდა. ერთხელ  ტყეში ქარმა  ჩამოირბინა. უცებ დაინახა, რომ ხეს კენწეროზე ერთი ფოთოლიღა  შერჩენოდა. იქვე ფუტკარი იჯდა.   გაბრაზდა ქარი  და მთელი ძალით დაუბერა. პაწია ფუტკარი ტოტს მოწყდა და  ნაკადულში ჩავარდა.  ნაკადულმა იგი ციბრუტივით  დააბზრიალა და თავქვე წაიღო.

ფოთოლმა  მთელი ძალა მოიკრიბა, ხეს მოწყდა და წყალში ფარფატით  ჩაეშვა. ის მეგობრისკენ ნავივით გასრიალდა.  პაწია ფუტკარი ფოთლის  ნავზე  აცოცდა. ფოთოლმა  ნაპირზე გამოცურა. 

დღე მიიწურა. მზე მთებს ამოეფარა. პაწია ფუტკარი სიცივისგან კანკალებდა. 

-ნუ გეშინია, მეგობარო!- ჩაუშრიალა ფოთოლმა და  საბანივით გადაეფარა, ჩაათბუნა.

-უკვე აღარ მეშინია, მეგობარო! -ჩაიზუზუნა პაწია ფუტკარმა და მშვიდად დაიძინა.