ერთ დიდ ტყეში მეფე ლომი ცხოვრობდა. ის ძალიან დიდგულა იყო. ტყის ბინადრებს აბუჩად იგდებდა, ტრაბახობდა, მე ქვეყნიერებაზე ვერავინ შემედრება, რადგან ყველაზე ღონიერი, ყველაზე სწრაფი და ყველაზე... ყველაზე  მოქნილი ვარო.

მობეზრდათ ტყის ბინადრებს მისი ტრაბახი და შეჯიბრში გამოიწვიეს, პირველად ლომს პაწია, ლამის თვალით  უჩინარი კოღო შეებრძოლა, ცხვირზე დაუწყო კბენა, ლომმა კოღოს ვერაფერი დააკლო და აღიარა, რომ ყველას თურმე ვერ მოერეოდა.

შემდეგ  ხვლიკი შეეჯიბრა. ლომი მართლა სწრაფად დარბოდა, მაგრამ  ხვლიკი ელვასავით სწრაფი აღმოჩნდა. თვალი ვერც კი შეასწრეს, ისე სწრაფად გაჩნდა ფინიშთან.  

ლომმა აღიარა, რომ ქვეყნიერებაზე თურმე  მასზე სწრაფი არსებებიც ცხოვრობენ. 

შეჯიბრი გაგრძელდა. ახლა  ლომს ფოთლისფერი კალია შეეჯიბრა. ტყის მეფე მართლა ძალიან შორს გადახტა, მაგრამ ეს ნახტომი კალიას სახლისოდენა ნახტომთან შედარებით, აბა, რა მოსატანი იყო! ლომმა აღიარა, რომ თურმე მასზე უკეთესი მხტომელიც არსებობს.

იმ ტყეს ახლა სამართლიანი და კეთილი მეფე მართავს. ლომმა დიდგულობა მოიშალა. უკვე მიხვდა, რომ შეუძლებელია ქვეყნიერებაზე ვინმე  იყოს ყველაზე ძლიერი. შენზე ძლიერი შეიძლება პაწია, ლამის თვალით უჩინარი არსებაც კი აღმოჩნდეს. 

მეფე ყველას უყვარს. ბზუილა  კოღო, სწრაფია ხვლიკი და ხტუნია კალია მისი საუკეთესო მეგობრები არიან.