ციყვი მაცო მთელი ზაფხული  ვარჯიშობდა ხიდან ხეზე ხტომაში, ერთი დღეც არ გაუცდენია. ციყვი  ბაჩო უსაქმურობდა, შუადღემდე ფუღუროში ეძინა, მაცოს დასცინოდა, სულ ტყუილად წვალობ, მაინც მე გავიმარჯვებო. 

-ტყეში მე ყველაზე დიდი, ყველაზე ღონიერი, ყველაზე სწრაფი ციყვი ვარ. ყველაზე გრძელი კუდი-პარაშუტი სწორედ მე მაქვს. ხეებზე ყველაზე უკეთ მე დავხტივარ!-გაიძახოდა ბაჩო. 

საოცნებო დღეც დადგა. შეჯიბრში უცხოელი ციყვებიც მონაწილეობდნენ. ტყე საგანგებოდ მოამზადეს. შეჯიბრს დათუნია მსაჯობდა. მაცომ და ბაჩომ ყველა ციყვი უკან ჩამოიტოვეს და ფინალში გავიდნენ. 

დადგა საფინალო ნახტომის დრო!  ბაჩო გაბედულად გადახტა. ზაფხულში უსაქმურობისაგან  გასუქებული ციყვი მეტისმეტად  დამძიმებულიყო. ბაჩო ხეს მოწყდა, ძირს ტოტების ლაწალუწით ჩამოქანდა.  ხშირ ბალახებში რბილად ჩავარდა, არაფერი დაშავებია. 

ციყვმა მაცომ ისკუპა და ლამის ნახევარ ტყეს თავს გადაევლო. 

-ეს ულამაზესი ნახტომი იყო! -დაიძახა დათვმა,-დამეთანხმეთ,  ასეთი ნახტომი პირველად ვნახეთ! ჩვენმა მაცომ ყველა რეკორდი მოხსნა!

ტყე ტაშის გრიალმა გააყრუა. ჩემპიონს კისერზე მედალი დაჰკიდეს,-ყველაზე დიდი და ყველაზე გემრიელი სოკო. მშვენიერმა ციყვმა-მაცაცომ მაცოს ტყის ყვავილების დიდი თაიგული მიართვა. 

-ახია შენზე, ჩემო თავო!-საკუთარ თავს უსაყვედურა  ბაჩომ,-იზარმაცე? ჰოდა, მიწაზე ამიტომაც  დაენარცხე!