ციოდა..

თბილისში იშვიათად თუ იცოდა ახალი წლის ღამეს თოვლი, მაგრამ ახლა თოვდა, უფრო ბარდნიდა საამოდ...

დახეულ და ლამის ძირგავარდნილ ფეხსაცმელებს, ძლივს მოათრევდა პატარა ბიჭი. ასე, ათიოდე წლის თუ იქნებოდა, თუმცა თვალებით უფრო მეტი წლების სევდას დაატარებდა.

მას არც ეს თოვლი აბედნიერებდა და არც ეს ბარდნა, რადგან სიცივე ძვლებში ატანდა უმოწყალოდ.

დაღლა ეტყობოდა და მიეჩქარებოდა, ღმერთმა თუ უწყის მხოლოდ საით..

გზა და გზა თვალსაც აპარებდა აციმციმებულ და საახალწლოდ მორთულ ფანჯრებისაკენ... განსაკუთრებით ერთმა სარკმელმა მიიპყრო მისი მზერა. ოჯახი ნაძვის ხესთან მხიარულობდა ისე როგორც ზღაპრებში და ისე როგორც მასთან არასდროს... მზერა გაეყინა ამ იდეალურ სურათზე.

ნუთუ ყველას ასე უხარია ახალი წელი? ან ნუთუ მართლა სრულდება სურვილები? მართალია კი ამ ღამის ჯადოსნურობა? მაშ, რატომ არ ასრულდა ის რაც გასულ წელს ჩაიფიქრა ან იმის წინა წელს და ასე შემდეგ წარსულში? იმ დროიდან მოყოლებული რაც ოცნება ისწავლა...

--შენ ეი! --ფიქრებიდან გამოაფხიზლა მამაკაცის მკაცრმა ხმამ და ძლივს შეელია უცნობი ოჯახის თვალთვალს.

შეკრთა...

არ მოეჩვენა, ეს ახმახი და ლაბადიანი კაცი, მგონი გაბრაზებით უცქერდა და როგორც ყოველთვის, ისიც გაიქცა.

-- მოიცა ბუჭუნა!--უკან დაედევნა მუქი ლანდი.

--მე არ ვარ ქურდი!-- ბრალდებულივით, უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა მან, ისე რომ ნაბიჯისთვის არ მოუკლია.

ის კი ისევ მოსდევდა.

ალბათ ვერ გაიგო, ალბათ არ დაიჯერა, რომ ქურდი არ არის. ისევ რამეს დააბრალებენ, მაგრამ ღმერთმანი არაფერი დაუშავებია, გარდა იმისა რომ სხვის ბედნიერებას შესცქეროდა მალულად.

--რატომ გამირბიხარ?--მხარზე იგრძნო უკვე კაცის ძლიერი ხელი მან.

--ხომ გითხარით ქურდი არ ვარ მეთქი!

კაცს გაეღიმა, აშკარად კეთილად:--არც მიკადრებია, აჰა გამომართვი!

ქაღალდის ჩანთა გაუწოდა დაბნეულ ბავშვს მან.

ბიჭი გაოცდა:-ეს მეე?--ცივად ამოილუღლუღა მას შემდეგ, რაც ნახა რომ საჩუქარი არც მეტი და არც ნაკლები, ახალი ფეხსაცმელები იყო.

თვალები ცრემლით აევსო და მისმა მზერამ, სამყაროს ყველა მადლიერი გული დაიტია ერთად.

--ჰო, შენია!

--თქვენ ღმერთი ხართ?--ცრემლები წამოცვივდა უნებლიედ ბავშვს.

--აბა რას ამბობ?--უხერხულად შეიშმუშნა კაცი.

--ალბათ ის ხართ.. ყველაზე კეთილი ხომ ღმერთია.. და სურვილებიც სრულდება თურმე.

--ეს ჩაიფიქრე?-- ბავშვივით გაუნათდა სახე იმ ახმახს.

--ჰო..

--ყოველ საღამოს გხედავ ხოლმე ჩემი სახლის ფანჯრებთან ფეხშველს.. კიდევ, კიდევ რა ჩაიფიქრე?

--კიდევ? კიდევ ოჯახი..

--არ გყავს?

--არა, ცაში არიან ღმერთთან!

--მაშ დღეს ჩემი ოჯახის სტუმარი იყავი.

--ეს შეიძლება?

--და თან როგორ შეიძლება...

ბიჭი კიდევ ერთხელ დაიბნა:- მე რომ ასეთი.. ასეთი ჭუჭყიანი...

--სამაგიეროდ გული გაქვს სუფთა..--სიტყვა აღარ დაასრულებია კაცმა და წინ გაუძღვა ღამის მუდმივ სტუმარს მის ქუჩაზე.

-იცი ჩემი ბებო რას მეუბნებოდა?-- უკან აედევნა სიხარულიგან ფრთაშესხმული პატარა.

--რაო?

--ღმერთმა კეთილი ადამიანები არ მოგაკლოს ცხოვრების გზაზეო.

კაცს კიდევ ერთხელ გაეღიმა, მისთვის ჩვეულებრივი, ადამიანური ღიმილით, რომელიც ღმერთის ღიმილს მიამგვანა უპოვარმა.

ღამეს კი ისევ ათოვდა დეკემბრის ფიფქი.

ბარდნიდა… სიკეთე თოვდა ახალი წლის ღამეს ქუჩაში.

ასე ეგონა, პატარა ბიჭს ამ ღამეს, გულით ნატარები და ლამის დავიწყებული სურვილები რომ აუსრულდა, როგორც ზღაპარში.