ეფემერა
ჰქროდ−ნენ ე−ფე−მე−რუ−ლი და ფე−რა−დი ქა−რე−ბით,
იყვ−ნენ სა−უ−კუ−ნე−ნი, მაგ−რამ ვერ ვიხ−სე−ნე−ბი
გაფ−რე−ნი−ლი პირ−ვე−ლი წყე−ბის ნი−ა−გა−რე−ბით.
ვწუხ−ვარ: ერ−თა−დერ−თი ვარ და ზე−ცა−ზე სწე−რი−ა
ჩე−მი გზა და ა−ხა−ლი ლა−ლის კარ−თა−გე−ნე−ბი,
ბე−დი - ქროლ−ვის გა−რე−შე - ჩემთ−ვის ა−რა−ფე−რი−ა,
ჩემთ−ვის ყვე−ლა−ფე−რი−ა ი−სევ ლურ−ჯა ცხე−ნე−ბი.
ჰე, ქა−ოს−ში და−კარ−გულს ქა−რი და−მე−დევ−ნე−ბა
ძა−ხი−ლით: გა−ლაკ−ტი−ონ! და ძნე−ლი−ა მიგ−ნე−ბა.
სა−დაც ახ−ლა ჯვა−რი−ა და გვი−ა−ნი მტევ−ნე−ბი,
იქ უკვ−და−ვი მა−გი−ის მარ−მა−რი−ლო იქ−ნე−ბა.
რამ−დე−ნი ქა−რა−ვა−ნი, მთებ−ზე გა−და−მარ−თუ−ლი,
გა−იშ−ლე−ბა - მცნო−ბე−ლი მღვრი−ე უ−დაბ−ნო−ე−თის,
წვე−თი სისხ−ლის არ ა−რის ჩემ−ში ა−რა−ქარ−თუ−ლი,
ძა−ფი ნერ−ვის არ ა−რის ჩემ−ში ა−რა−პო−ე−ტის.
ო, რამ−დე−ნი და−ცხრე−ბა შუ−რი−ა−ნი თვა−ლე−ბი,
რომ მა−რად ი−მარჯ−ვე−ბენ ი−დუ−მა−ლი მშვე−ნე−ბით
ლექს−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე - მხო−ლოდ ინ−ტეგ−რა−ლე−ბი,
ცხენ−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე - ი−სევ ლურ−ჯა ცხე−ნე−ბი!
ა−ჰა! შო−რით მო−ის−მის ქვეყ−ნი−უ−რი გუ−გუ−ნი.
ელ−ვა ელ−ვას გა−ეკ−რა, და−ე−ლე−კა ცას ღვა−რი,
გაქ−რა, რო−გორც ღუ−მე−ლი, ცოდ−ვით გა−და−ბუ−გუ−ლი,
უ−კა−ნასკ−ნელ ძებ−ნა−თა სევ−დი−ა−ნი საზღვა−რი.
კი−დე−ე−ბი შეშ−ლი−ლი, ღა−მე−ე−ბი ვე−ლუ−რი
და−იტ−ვირ−თონ წა−მე−ბით, ღა−მე მთვა−რეს მო−ე−ბას.
სულს ს−წყუ−რი−ა საზღვა−რი, ი−სევ ე−ფე−მე−რუ−ლი,
სულს ს−წყუ−რი−ა საზღვა−რი, რო−გორც უ−სა−ზღვრო−ე−ბას.
სთქვი, რას ნიშ−ნავს ზე−ნიტ−ზე მდგა−რი შო−რი პალ−მე−ბი?
წინ! იმ უ−სა−ზღვრო−ბა−ში მწუ−ხა−რე−ბას ა−ი−ტან.
ჩე−მებრ დიდ სა−ი−დუმ−ლოს მე იქ მი−ვე−სალ−მე−ბი,
ყო−ველმხ−რივ სივრ−ცე ი−ყოს, შვე−ლა კი - არ−სა−ი−დან.
ო, უბ−რა−ლო ხმე−ბისთ−ვის ა−რასდ−როს არ მე−ცა−ლა,
და−ი−სე−რა მსოფ−ლი−ო გა−მო−უც−ნობ წყლუ−ლე−ბით.
კოშ−კებს სიზ−მა−რე−თი−სას ნის−ლი გა−და−ე−ცა−ლა
და იქ მი−ე−ქა−ნე−ბა სუ−ლი გან−წი−რუ−ლე−ბით.
ნე−ტავ ჯო−ჯო−ხე−თი−სა დარდ−მა გა−მი−ყო−ლი−ოს,
სა−დაც ვარ−დებს ბა−ღი−სას მა−ი−სო−ბა უქ−რე−ბა.
მძი−მე ქვე−ბის ქუს−ლე−ბით და−ვეყრდ−ნო−ბი პო−ლი−უსს,
რო−ცა ქა−რი მოსკ−დე−ბა და ცას შეემუქ−რე−ბა.
რო−გორც უხ−ვი მემკ−ვიდ−რე, ვისვ−რი სავ−სე პეშ−ვე−ბით
ფან−ტას−ტი−ურ მკვლე−ლო−ბებს და ოც−ნე−ბას მკა−თათ−ვის,
წარ−სულ−ში, მო−მა−ვალ−ში წყევ−ლით გა−და−ვეშ−ვე−ბი,
რომ ძეგ−ლე−ბი ავ−მარ−თო მღვრი−ე მშვე−ნე−ბა−თათ−ვის.
თქვენ შე−ხე−დეთ: პირ−ვე−ლი ჩნდე−ბა მე−რი−დი−ა−ნი,
ვე−ძებ ი−სევ და−ღუპ−ვას და დავ−ცი−ნი სი−ბე−რეს,
წარ−სულს ს−წყდე−ბა ფოთ−ლე−ბის წყე−ბა ი−მე−დი−ა−ნი,
შე−მოდ−გო−მის ქარ−ვებ−მა გზე−ბი გა−და−მი−ფე−რეს.
დე, თა−მა−შის თუ ბრძო−ლის ვი−ყო ცქე−რით გარ−თუ−ლი,
ი−ყოს მზე−თა ორ−გი−ა და მა−გი−ა მთვა−რისა,
ვი−ყო ამ ღრი−ან−ცელ−ში მა−რად ხე−ლაღ−მარ−თუ−ლი,
ლან−დი - ა−რაქ−ვეყ−ნურ დარ−დით გადამწვა−რისა.
დამრ−ჩეს ეს სა−ი−დუმ−ლო, რო−გორც წმინ−და ემ−ბა−ზი,
ე−ფე−მე−რა მო−მექ−ცეს, რო−გორც ღა−მეს ე−ნე−ბოს.
ცხენ−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე! ცხენ−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე!
ცხენ−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე გას−წით, ლურ−ჯა ცხე−ნე−ბო!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
აუხსენით ბავშვს, რომ არ უნდა გაუზიაროს პირადი ინფორმაცია ონლაინ და არ უნდა შეხვდეს ონლაინ მეგობრებს მშობლების თანხმობის გარეშე.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ცეკვებოდა ხეეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
რთველირაფიელ ერისთავი |
 |
წუხელის ბიჭი დაბადებულაანზორ აბულაშვილი |
 |
ალექსანდრე ჭავჭავაძის საფლავზედაკაკი წერეთელი |
 |
ბაიათიბესიკი |
|
მგელი და კრავიაკაკი წერეთელი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
საახალწლოხათუნა გულიაშვილი |
 |
ლიზიკოელიზბარ გაბუნია |
 |
რად დაარქვით ნაცარა?მანანა კაკაჩია |
 |
მერცხლების საუბარისოფო გასიტაშვილი |
 |
დედაო, ნინო!მარი დიერა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ამირანივაჟა–ფშაველა |
 |
ქებათა ქება ნიკორწმინდასგალაკტიონ ტაბიძე |
|
მწვერვალები ახალ მთებისგალაკტიონ ტაბიძე |
|
კომბლე და მგელიელიზბარ გაბუნია |
|
ერეკლეს სიზმარივაჟა–ფშაველა |
