ეფემერა
ჰქროდ−ნენ ე−ფე−მე−რუ−ლი და ფე−რა−დი ქა−რე−ბით,
იყვ−ნენ სა−უ−კუ−ნე−ნი, მაგ−რამ ვერ ვიხ−სე−ნე−ბი
გაფ−რე−ნი−ლი პირ−ვე−ლი წყე−ბის ნი−ა−გა−რე−ბით.
ვწუხ−ვარ: ერ−თა−დერ−თი ვარ და ზე−ცა−ზე სწე−რი−ა
ჩე−მი გზა და ა−ხა−ლი ლა−ლის კარ−თა−გე−ნე−ბი,
ბე−დი - ქროლ−ვის გა−რე−შე - ჩემთ−ვის ა−რა−ფე−რი−ა,
ჩემთ−ვის ყვე−ლა−ფე−რი−ა ი−სევ ლურ−ჯა ცხე−ნე−ბი.
ჰე, ქა−ოს−ში და−კარ−გულს ქა−რი და−მე−დევ−ნე−ბა
ძა−ხი−ლით: გა−ლაკ−ტი−ონ! და ძნე−ლი−ა მიგ−ნე−ბა.
სა−დაც ახ−ლა ჯვა−რი−ა და გვი−ა−ნი მტევ−ნე−ბი,
იქ უკვ−და−ვი მა−გი−ის მარ−მა−რი−ლო იქ−ნე−ბა.
რამ−დე−ნი ქა−რა−ვა−ნი, მთებ−ზე გა−და−მარ−თუ−ლი,
გა−იშ−ლე−ბა - მცნო−ბე−ლი მღვრი−ე უ−დაბ−ნო−ე−თის,
წვე−თი სისხ−ლის არ ა−რის ჩემ−ში ა−რა−ქარ−თუ−ლი,
ძა−ფი ნერ−ვის არ ა−რის ჩემ−ში ა−რა−პო−ე−ტის.
ო, რამ−დე−ნი და−ცხრე−ბა შუ−რი−ა−ნი თვა−ლე−ბი,
რომ მა−რად ი−მარჯ−ვე−ბენ ი−დუ−მა−ლი მშვე−ნე−ბით
ლექს−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე - მხო−ლოდ ინ−ტეგ−რა−ლე−ბი,
ცხენ−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე - ი−სევ ლურ−ჯა ცხე−ნე−ბი!
ა−ჰა! შო−რით მო−ის−მის ქვეყ−ნი−უ−რი გუ−გუ−ნი.
ელ−ვა ელ−ვას გა−ეკ−რა, და−ე−ლე−კა ცას ღვა−რი,
გაქ−რა, რო−გორც ღუ−მე−ლი, ცოდ−ვით გა−და−ბუ−გუ−ლი,
უ−კა−ნასკ−ნელ ძებ−ნა−თა სევ−დი−ა−ნი საზღვა−რი.
კი−დე−ე−ბი შეშ−ლი−ლი, ღა−მე−ე−ბი ვე−ლუ−რი
და−იტ−ვირ−თონ წა−მე−ბით, ღა−მე მთვა−რეს მო−ე−ბას.
სულს ს−წყუ−რი−ა საზღვა−რი, ი−სევ ე−ფე−მე−რუ−ლი,
სულს ს−წყუ−რი−ა საზღვა−რი, რო−გორც უ−სა−ზღვრო−ე−ბას.
სთქვი, რას ნიშ−ნავს ზე−ნიტ−ზე მდგა−რი შო−რი პალ−მე−ბი?
წინ! იმ უ−სა−ზღვრო−ბა−ში მწუ−ხა−რე−ბას ა−ი−ტან.
ჩე−მებრ დიდ სა−ი−დუმ−ლოს მე იქ მი−ვე−სალ−მე−ბი,
ყო−ველმხ−რივ სივრ−ცე ი−ყოს, შვე−ლა კი - არ−სა−ი−დან.
ო, უბ−რა−ლო ხმე−ბისთ−ვის ა−რასდ−როს არ მე−ცა−ლა,
და−ი−სე−რა მსოფ−ლი−ო გა−მო−უც−ნობ წყლუ−ლე−ბით.
კოშ−კებს სიზ−მა−რე−თი−სას ნის−ლი გა−და−ე−ცა−ლა
და იქ მი−ე−ქა−ნე−ბა სუ−ლი გან−წი−რუ−ლე−ბით.
ნე−ტავ ჯო−ჯო−ხე−თი−სა დარდ−მა გა−მი−ყო−ლი−ოს,
სა−დაც ვარ−დებს ბა−ღი−სას მა−ი−სო−ბა უქ−რე−ბა.
მძი−მე ქვე−ბის ქუს−ლე−ბით და−ვეყრდ−ნო−ბი პო−ლი−უსს,
რო−ცა ქა−რი მოსკ−დე−ბა და ცას შეემუქ−რე−ბა.
რო−გორც უხ−ვი მემკ−ვიდ−რე, ვისვ−რი სავ−სე პეშ−ვე−ბით
ფან−ტას−ტი−ურ მკვლე−ლო−ბებს და ოც−ნე−ბას მკა−თათ−ვის,
წარ−სულ−ში, მო−მა−ვალ−ში წყევ−ლით გა−და−ვეშ−ვე−ბი,
რომ ძეგ−ლე−ბი ავ−მარ−თო მღვრი−ე მშვე−ნე−ბა−თათ−ვის.
თქვენ შე−ხე−დეთ: პირ−ვე−ლი ჩნდე−ბა მე−რი−დი−ა−ნი,
ვე−ძებ ი−სევ და−ღუპ−ვას და დავ−ცი−ნი სი−ბე−რეს,
წარ−სულს ს−წყდე−ბა ფოთ−ლე−ბის წყე−ბა ი−მე−დი−ა−ნი,
შე−მოდ−გო−მის ქარ−ვებ−მა გზე−ბი გა−და−მი−ფე−რეს.
დე, თა−მა−შის თუ ბრძო−ლის ვი−ყო ცქე−რით გარ−თუ−ლი,
ი−ყოს მზე−თა ორ−გი−ა და მა−გი−ა მთვა−რისა,
ვი−ყო ამ ღრი−ან−ცელ−ში მა−რად ხე−ლაღ−მარ−თუ−ლი,
ლან−დი - ა−რაქ−ვეყ−ნურ დარ−დით გადამწვა−რისა.
დამრ−ჩეს ეს სა−ი−დუმ−ლო, რო−გორც წმინ−და ემ−ბა−ზი,
ე−ფე−მე−რა მო−მექ−ცეს, რო−გორც ღა−მეს ე−ნე−ბოს.
ცხენ−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე! ცხენ−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე!
ცხენ−თა შე−ჯიბ−რე−ბა−ზე გას−წით, ლურ−ჯა ცხე−ნე−ბო!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
დაეხმარეთ ბავშვს, იპოვოს სწავლის საკუთარი სტილი
დააკვირდით, როგორ სწავლობს ბავშვი საუკეთესოდ და შესთავაზეთ მას სწავლის შესაბამისი მეთოდები.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
სად არის სათვალე?იულან ტუვიმი |
 |
ოპუნცია კაქტუსიმანანა ტონია |
 |
ჩემს მინერვასდავით მაჩაბელი |
 |
ინტერნაციონალიაკაკი წერეთელი |
 |
სუმბული და მწირინიკოლოზ ბარათაშვილი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
|
წერილი ბებიასგიორგი წერეთელი |
 |
Სკოლანინია კაპანაძე |
 |
ფიფქინათია აბულაძე |
|
თემოს ვკითხეშოთა ამირანაშვილი |
 |
ატმის ყვავილებიგალაკტიონ ტაბიძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
 |
ტყუილების წვიმაგივი ჭიჭინაძე |
 |
ამირანივაჟა–ფშაველა |
|
ერეკლეს სიზმარივაჟა–ფშაველა |
 |
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
