რობი რობოტია.

ის  პატარაა, ამიტომ სიყვარულით რობოტუნას ეძახიან. 

სწავლა დაიწყო. ბავშვები სკოლაში წავიდნენ. რობოტუნასაც მოუნდა სკოლაში წასვლა. 

-მეც მინდა სკოლაში სიარული, ოღონდ სულ თავიდან,-უთხრა რობოტუნამ სკოლის დირექტორს. 

დირექტორს გაეცინა, მიხვდა, რობოტუნას რაც უნდოდა და პირველ კლასში ჩარიცხა.

ალბათ მიხვდით, იმ სკოლაში სწავლა ყველაზე უფრო ვის ეადვილებოდა.  რა თქმა უნდა, რობოტუნას. 

სკოლაში სწავლის გარდა, სხვაც  ბევრი რამეა კარგი. მაგალითად ის, რომ ბავშვებს ძალიან უყვართ რობოტუნა. 

-მეგობარი მეგობარს ყველაფერში ეხმარება!-თქვა ერთხელ მასწავლებელმა.

-რობოტუნა, მათემატიკაში ძნელი დავალება გვაქვს, დაგვიწერ?-ჰკითხეს ბავშვებმა გაკვეთილების შემდეგ რობოტუნას.

-მეგობარი მეგობარს ყველაფერში ეხმარება,-რობოტუნამ მასწავლებლის სიტყვები გაიმეორა.

მეორე დღეს დავალება ყველას სწორად ჰქონდა შესრულებული. მასწავლებელს რას გამოაპარებ, მაშინვე მიხვდა, რაც მოხდა.

მასწავლებელმა ბავშვებს უსაყვედურა, რობოტუნაც ზედ მიაყოლა.

-გრცხვენოდეს, რობოტუნა, გრცხვენოდეს!

რობოტუნამ არ იცის, როგორ უნდა რცხვენოდეს. მას არც გაწითლება შეუძლია და არც თავის ჩაქინდვრა.

-რობოტუნას რცხვენია... -ჩაილაპარაკა მან.

-ბოდიში, რობოტუნა!-ბავშვები უცებ ყველაფერს მიხვდნენ. რობოტუნაც მიხვდა ყველაფერს.

-შენ ისვენებ, მეგობარი კი შენს საქმეს აკეთებს?-ეს  არაა კარგი.

-მეგობარს საქმე არ გამოსდის, ამიტომ შენ  ეხმარები, უხსნი, ავარჯიშებ,- აი, ეს კი მართლა კარგია!