ტყის გამ−გებ−ლად შაშვს ირ−ჩევდ−ნენ,
დათ−ვი გა−წყრა, რა ხდე−ბა−ო?!
გაფრ−თხი−ლებთ, ამ ციცქ−ნას ხელ−ში
ჩვე−ნი საქ−მე წახდე−ბა−ო!

შემომხედეთ, მე აქ არ ვარ
ტა−ნა−დი და ძლი−ე−რი−ო?!
მო−გივ−ლით და და−გა−ფა−სებთ,
გქონ−დეთ ჩე−მი იმედიო!

ჰოდა ა−სე−ე, და−თუ−ნი−ა
ა−ირ−ჩი−ეს ტყის გამ−გებ−ლად,
პა−ტივს სცე−მენ, უ−ჯე−რე−ბენ,
ა−რა−ფე−რი ეზარებათ.

მაგ−რამ ერ−თხელ ვაჟ−ბა−ტონ−მა,
ვა−ლი ა−რის მთე−ლი ტყი−სო,
სა−სახ−ლე მსურს დი−დე−ბუ−ლი,
ა−უ−ზით და აივნითო.

ბაღიც უნ−და გა−მი−შე−ნოთ,
ედ−რე−ბო−დეს სა−მო−თხე−სო;
და−ი−მუქ−რა, ჩემ−ზე ცუ−დი
არც ა−რა−ვის წამოსცდესო!..

როცა მიხვდ−ნენ, არ−ჩე−ვან−ში
მო−ტყუვდ−ნენ და მწა−რედ შეცდ−ნენ,
ტყის თავ−კა−ცი „გა−სარ−თო−ბად“
ცხრა მთას ი−ქით გაამწესეს.

ქარქვეტამაც უ−დარ−დე−ლად
გა−მოფ−ლან−გა მთე−ლი ფუ−ლი,
დახ−მა−რე−ბას ი−თხოვს, მაგ−რამ
მო−ულ−ბე−ბა ვინ−მეს გული?!

ამბობენ, რომ ჭკუ−ას სწავ−ლობს
თავ−კერ−ძა და მსუ−ნა−გი−ო;
ახ−ლა ტკბი−ლად ა−გონ−დე−ბა
მშობ−ლი−უ−რი ბუ−ნა−გი−ო.