მე პა−ტა−რა ფუტ−კა−რი ვარ,
შენ-პა−ტა−რა ყვა−ვი−ლი,
გა−ზა−ფხუ−ლის მეგ−ზუ−რო−ბა
ნუ გგო−ნი−ათ ად−ვი−ლი.
მე მთე−ლი დღე დავ−ზუ−ზუ−ნებ,
არ ვის−ვე−ნებ წა−მით,
შენ მთა−ვა−ზობ ტკბილ წვენს?
მაშ, მე
თაფლს მო−გართ−მევ ჯა−მით!
მზი−ა−ნი დღე ი−წუ−რე−ბა,
სა−ღა−მო−ა გვი−ა−ნი,
ხე−დავთ? სკა−ში უხ−ვად მაქვს
თაფ−ლი ბა−რა−ქი−ა−ნი!
ფუტ−კარს,- გარ−ჯას ნაჩ−ვევს,
მე−ძა−ხი−ან მარჯ−ვეს,
შენ ველ-მინდვრებს შვე−ნი,
მას−ვი ტკბი−ლი წვე−ნი.
სი−ცო−ცხლე უ−ხა−რი−ა−თო,-
ალ−ბათ ჩვენ−ზე უთქ−ვამთ,
შენ-პა−ტა−რა ყვა−ვილს,
მე-პა−ტა−რა ფუტ−კარს!