ჭანჭიკა პაწაწა ჭიანჭველაა. ისიც ძმებივით ღონიერია, მაგრამ ერთი უცნაურობა სჭირს. თუ მისი ძმები ბუდისკენ ვაშლსა და სოკოს ეზიდებიან, ჭანჭიკა ათას ხარახურას ეზიდება. შეიპარება მჭედელი ჭოლას ეზოში და ხან ხის, ხან რკინის გადაყრილ, უსარგებლო ნაჭრებს ბუდისკენ მიათრევს. ხანდახან ნამდვილ ჭანჭიკსაც წამოიყოლებს. ჭანჭიკა ამიტომაც დაარქვეს. 

სახლიდანაც ხშირად იპარება, სულ ბუდის შორიახლო დახვავებულ ხარახურას უჩხიკინებს.

გუშინ ბუდესთან ახლოს ჭინჭარამ და ჭიჭომ ჭაბუას ბაღიდან მოზიდული ჭანჭურის გორა აღმართეს. ჭიანჭველებმა ორივე ქებით აავსეს, ჭანჭიკას კი ხის მორიგი ნაჭრის მოტანისთვის ისევ შავი დღე აყარეს.

მეორე დღეს თავსხმა წვიმა წამოვიდა. ნიაღვარმა ჭანჭურის გორა წამში გაიტაცა, მერე ჭიანჭველების ბუდე დატბორა. შეშინებულმა ჭიანჭველებმა ბუდის წვერზე მოიყარეს თავი. 

უცებ მათკენ კარგად გამართული პაწია გემი გამოცურდა. გემს თურმე ჭანჭიკა მართავდა. 

-ძმებო, გემბანზე ამოცოცდით!-დაიძახა ჭანჭიკამ. 

ჭიანჭველების გემი დატბორილ მინდორში გაცურდა. შიში უცებ გაქრა,- თითქოს შორეულ მოგზაურობაში მიდიოდნენ. 

-სულ ვუჯავრდებოდით, ის კი თურმე შავი დღისთვის გემს აგებდა,-თქვეს ჭიანჭველებმა,-ჩვენ საყვედურებით გავსებდით, შენ კი გადაგვარჩინე! გასაჭირში დაგვეხმარე! ბოდიშს გიხდით, ჩვენო ჭანჭიკა!