ვარდი
ნა−კა−დუ−ლის წი−ნა შტო−ნი, ერ−თად ბუჩ−ქად აღ−მო−სუ−ლი,
გა−ზა−ფხუ−ლით გა−უ−ფურთქვ−ნის, აღჰყ−ვავ−დე−ბის, წყაზ−რად სრუ−ლი
ეს არს ვარ−დი: ყვა−ვილს მე−ფად, მო−ლექ−სეთ−გან და−სა−ხუ−ლი.
მას მიჰ−ხე−დავთ გა−ფურჩქვ−ნილ−სა, დი−ლის ნა−მით და−ნა−მულ−სა;
ვით მტი−რალ−სა ტრფი−ა−ლისთ−ვის, სევ−დით ნის−ლით და−ფა−რულ−სა.
ტრფო−ნი−სა−გან ფერ−მიხ−დილ−სა, ქა−რი−სა−გან შერ−ხე−ულ−სა
თავ−დახ−რულ−სა მწვა−ნეთ შუ−ა, მორ−ცხვსა რას−მე ძო−წე−ულ−სა.
კვლავ მიჰ−ხე−დეთ მას, მღი−მა−რეს; როს მკრთო−ლუ−ა−რებს მხი−არ−ლად,
ვით ი−რი−სობს მრა−ვალ ფე−რად, მზი−სა შუქ−სა ზედ მიდგ−მუ−ლად.
ყვა−ვილთ მე−ფას, მწვა−ნით მო−სილს; ვით ეგზ−ნე−ბის მე−წა−მუ−ლად.
ბროლ-ლალს ერ−თად შეჯ−გუ−ფულ−სა, ფე−როვ−ნე−ბით შეფრქ−ვე−უ−ლად.
ვით გა−რე−მო მას, გარ−დაშ−ლის, ა−ხალ ნორჩ−ნი აშ−ვე−ნე−ბენ:
ჯე−რეთ ჩჩვილ−ნი მწუ−ა−ნოს−ნო−ბენ; ზოგ−ნი მცი−რედ ძოწს ი−პო−ბენ;
სიჩჩ−ვი−ლე−სა მოკრ−ძა−ლე−ბით, ვით მჭუ−რე−ტელ−თა აჩ−ვე−ნე−ბენ;
ქალ−წუ−ლე−ბით ა−მა−ყო−ბენ; სი−კეკ−ლუ−ცეს ა−წო−ნე−ბენ.
ნი−ავ−თა−გან მომ−ღე−რალ−ნი სურ−ნე−ლე−ბას მი−მოჰ−ფე−ნენ.
ფურ−ცელთ შრი−ალთ, წყა−როს წკრი−ალს, ერ−თხმად ჟღე−რას შე−ა−წყო−ბენ.
ქვეშ მომ−დი−ნარს ნა−კა−დულ−ში, ვით სარ−კე−ში ელ−ვა−რე−ბენ:
უმ−ზე−რი−ან თვისს შვე−ნე−ბას; მხი−ა−რუ−ლათ ნარ−ნა−რო−ბენ.
მთრთო−ლა−რე−ბენ, მკმოლ−ვა−რე−ბენ, მკრთოლ−ვა−რენ მრა−ვალ ფე−რად:
ზურ−მუხ−ტის ფრად, ი−ა−გუნ−დად, ლა−ლად ა−ლის და−სამ−ღე−რად;
ქვეშ მწვა−ნილ−ნი და ყვა−ვილ−ნი ნი−ა−ვი−თა ღელ−ვენ მჭევ−რად;
ზედ აჩრ−დილ−სა ვარ−დი შა−ვად ხა−ტავს დი−ახ შვე−ნი−ე−რად,
ვით ერთს ბუჩ−ქად, მსგავ−სად ერ−თი სა−მე−ფო−სა, ყოვ−ლა−დო−ბენ;
მრავ−ლად შტო−ნი, ვი−თა ტომ−ნი, გან−წყო−ბილ−ნი მო−საგ−რო−ბენ;
ზედ ე−კალ−ნი, შუ−ბო−სან−ნი ვით მხე−დარ−ნი, ბა−ნა−კო−ბენ,
ბულ−ბუ−ლი−სა სა−მე−სისხ−ლოდ რავ−დენს რაზმ−თა გა−ნა−წყო−ენ!..
ვით მხმი−ლა−ვად, ვარ−დის მცვე−ლად, მღვი−ძა−რო−ბენ, გუ−შა−გო−ბენ.
შემ−ხე−ბელ−თა გმე−რენ შუბ−თა; სიკვ−დი−ლი ჰსურსთ მო−სისხ−ლო−ბენ;
მა−რად ვარ−დი, კეკ−ლუცთ მსგავ−სად, ხში−რად მხმი−ლავთ აც−თუ−ნე−ბენ;
თვით გას−ცე−მენ თვისს შვე−ნე−ბას: და−ფა−რუ−ლად ა−ში−კო−ბენ.
შტვენს ბულ−ბუ−ლი მთელს ღა−მე−სა; გმი−ნავს, უკრ−თობს ვარდ−სა ძილ−სა;
სულ−მი−ლე−ულს უ−სულს დას−ძახს; ველ−სა მოჰ−ფენს ხმა−სა ტკბილ−სა;
ხან ნი−ა−ვიც ჟღე−რას მის−ძახს, ხან მაღ−ლად ჰყეფს, ხან შტვენს ზილ−სა;
მას მგზნე−ბა−რე გუ−ლი უმ−ღერს, შეშ−ლით ი−წყებს ხან სი−ცილ−სა.
ვარდ−სა მგრძნობ−სა, მის−სა მსმენ−სა, გულ−სა სევ−და შე−ე−პა−რა:
ტრფო−ბი−სა−გან გა−ფერმკრ−თალ−და, სი−ხა−რუ−ლი მი−ე−ფა−რა
ცის−კარს, ვითმ−ცა, გა−ნუ−ღი−მა; ავ−რო−რას−თან ცრემ−ლი ღვა−რა.
კუ−პი−დონ−მა გულს ი−სა−რი გა−ნა−წო−ნა; მთლად დაბ−ზა−რა.
ვის ა−რა ჰსძლევს ტრფო−ბის ძა−ლა: ვარდ−სა თმე−ნა და−ე−მა−ლა.
ბულ−ბულს მიჰ−ყუ−ა; მო−ი−ზი−და მი−სი ტრფო−ბა მო−ი−ვა−ლა...
ძლივს შე−ერთ−და ი−გი ბულ−ბულს! ძლივს სევ−დის−გან მო−ი−ცა−ლა!
ზედ დაჰ−ხა−რის მას ბულ−ბუ−ლი: ხმა მწვედ ტურ−ფად ა−ღი−მაღ−ლა!
ვარდ−ზედ მჯდო−მე−ლის ბულ−ბუ−ლის, ვინ−მოსთვ−ლის გან−ლი−გე−ბა−სა.
ე−კალ−თა უგრძ−ნეს: უ−კუდგ−ნენ, ე−მო−ნენ ვარ−დის ნე−ბა−სა.
მის ო−რის ტურ−ფის სიმ−წყაზ−რის რა ბრძე−ნი ას−წერს ქე−ბა−სა
ვარ−დი ჰგავს სათ−ნო−ე−ბა−სა, ბულ−ბუ−ლი გა−ნათ−ლე−ბა−სა!
თვი−სი კუ−თხე გა−ნა−ნათ−ლეს და შე−ამ−კეს ცა−თა და−რად..
ღვთის მად−ლი ყველ−გან მიჰ−ფი−ნეს: ზღვად, ჭა−ლა−კად, მთად და ბა−რად..
მუნ ღე−ლავს ტკბი−ლი გა−ლო−ბა: აღ−მო−სა−ვა−ლით და ბღვა−რად.
კვლავ ხე−ლოვ−ნე−ბა, ვაჭ−რო−ბა გა−ნავრ−ცეს მუნ გასაკმა−რად.
წარხდ−ნენ ჟამ−ნი და განც−და−ნი ე−სივ−ნენ ვარდ−სა სა−რებ−ლად:
ყვა−ვი დას−ჩხა−ვის ა−ში−კად; ჰკრეფს კა−ცი შე−უბ−რა−ლებ−ლად;
სი−ბე−რეც სი−კეკ−ლუ−ცესა უჭკ−ნობს მას გა−უ−ხა−რებ−ლად,
კვლავ ქა−რიშ−ხალ−თა მოჰ−ბე−რეს ფურ−ცელთ ცად გა−სა−ტა−ნე−ლად.
აგ−ლი−ჯა ვარდ−მა ბულ−ბუ−ლი ქარ−მან, მძაფ−რი−ად მქრო−ლელ−მან;
წა−ართ−ვა მცნე−ბა, გრძნო−ბა, ხმა, მას ღმერთ−მა, მეხ−თა მსრო−ლელ−მან;
კვლავ ჰბე−რავს ქა−რი, ვარდ−სა სძრცვნის; მან რა ჰქმნას, ძრწო−ლით მშრო−მელ−მან..
მთლად გა−ნაბ−ნი−ა ჰა−ერ−ში ი−გი მის, მდევნელ-მწყრომელმან.
ბულ−ბუ−ლი, ძეძვ−ზედ ი−მალ−ვის, სისხ−ლი−სა ცრემლ−თა მფრქვე−ვე−ლი.
ჰსჭვრეტს ვარდ−სა ქა−რით განბ−ნე−ულს; სტან−ჯავს ზე−ცა და ქვე−ვე−ლი,
უკ−ვირს, ფარ−ვა−ნებრ ვერ ა−რის თა−ვის სამ−თელ−ში, დამჭ−ვე−ლი..
იგ−ლოვს, რომ ტან−ჯულს ცო−ცხალ−სა ე−ლე−ვის გლახ საყ−ვა−რე−ლი
უ−კა−ნასკ−ნე−ლი ფურ−ცელ−ნი ვარ−დისა, გაყ−ვით−ლე−ბულ−ნი
გასც−ვივდ−ნენ, დაჭკ−ნენ, გა−ნიბ−ნენ, დრო−თი მო−უძ−ლუ−რე−ბულ−ნი..
ირ−ძე−ვინ მდურ−ვით მართ შტო−ნი, გამხ−მარ−ნი, გა−შიშვ−ლე−ბულ−ნი.
გუ−შინ კრთოლ−ვიდ−ნენ დი−დე−ბით; დღეს ვით შე−იქმ−ნენ ვე−ბულ−ნი!
ე−ლის ა−ხალ−სა გა−ზა−ფხულს ფეს−ვი, ღვთით დამკ−ვიდ−რე−ბუ−ლი..
რავ−დენს მა−გა−ლიტს გვა−აზ−რებს ვარ−დი, ჯერ აყ−ვა−ვე−ბუ−ლი;
მერ−მე გამხ−მა−რი, შიშ−ვე−ლი, ყოვ−ლის ფრით გამ−ქი−სე−ბუ−ლი..
ქვე−ყა−ნა−სა ჰგავს, რო−მე−ლი არს კე−თილ გა−ნათ−ლე−ბუ−ლი.
ვარ−დის სი−შიშვ−ლე ა−რა ჰგავს, ქვე−ყა−ნას ბი−წით გამქ−რალ−სა?.
როს გარყვ−ნი−ლო−ბის გრი−გა−ლი არ−ყევს სიბრძ−ნე−სა და ძალ−სა,
სათ−ნო−ე−ბი−სა ყვა−ვილსა აღ−ფხვრის და მიჰ−ფენს ბნელს ალ−სა,
ჭეშ−მა−რიტს სდევ−ნის სო−ფიზ−მა, აბ−ნე−ლებს ზნეს და სწავ−ლა−სა!.
ვით გა−ნათ−ლე−ბა თვი−ნი−ერ სათ−ნო−ე−ბი−სა მქის−დე−ბის..
მის−გან ქვეყ−ნაც თვი−ნი−ერ სათ−ნო−ე−ბი−სა შიშვლ−დე−ბის:
ბრჯუვ−დე−ბის, სდე−ბის, მდაბლ−დე−ბის, ი−წყვლის, ი−მუსრ−ვის, ბრმავ−დე−ბის,
ყოვ−ლი კე−თილი მო−ეცრც−ვის; ვიდ−რე ახ−ლად აღჰყ−ვავ−დე−ბის!.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
დავით მაჩაბელის სხვა ლექსები:
ქართლოს |
ჩემი ლოცვა |
ვარდი |
ალერსი |
პირველი მაისი |
Kids.ge-ს რჩევები
ზოგჯერ იუმორი შეიძლება დაეხმაროს სიტუაციის განმუხტვას.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
კლდე და მდინარევაჟა–ფშაველა |
 |
ისევ ეფემერაგალაკტიონ ტაბიძე |
|
არწივივაჟა–ფშაველა |
|
ბუნების გლოვავაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ცეკვანესტან კუპრავა |
 |
კოწო და კუწოშიო მღვიმელი |
 |
ფისო გამებუტანუნუ კერესელიძე |
 |
ცხოველთა ნადიმიცირა ტურაშვილი |
 |
ციყვივასილ გულეური |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
სიკვდილი გმირისავაჟა–ფშაველა |
 |
მეხანძრე სპილომანანა ტონია |
 |
მნათობთადმიბესიკი |
 |
ტყუილების წვიმაგივი ჭიჭინაძე |
|
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
