რაც მიიწერა სოფელმან
დავით სარდლისადმი
ვე−ღარ დავთ−ვა−ლე ამ−რი−თა!
ო−დეს ვი−ტყო−დი ე−ნი−თა,
სისხ−ლი შე−კუმშ−ლის დამ−რი−თა!
მი−სი სიმ−წა−რე ყო−ვე−ლი
გულს გარ−დამრ−თხმი−ან კამ−რი−თა;
ბო−ლოდ უ−შო−რეს ვლა მომ−ცა,
ვხე−დავ−ცა წამი-წამ−რი−თა!
სისხ−ლისა ცრემლ−თა დაწ−თო−ბა
სა−ახ−ლოდ მომ−სურ−ვე−ბი−ა;
ხი−ლულ−თა დრო−თა ნი−შატ−ნი
სა−ბავ−თოდ მომ−წყურ−ვე−ბი−ა;
ო−დესნი ჟამ−ნი დამგ−ვე−მენ,
მით თა−ვი მომ−ძულ−ვე−ბი−ა;
ვა−ი, ღა−რიბ−სა ღა−რი−ბი
ცრემ−ლი−თა შე−გე−წე−ბი−ა!
გითხრა-ღა, გმი−რო, ხსე−ნე−ბით
ო−დენ თუ ვიძ−ლო ე−ნი−თა:
ო−დეს ავ−ლაბ−რად მო−ვი−და
ა−ქა−ლო თარეშ-ფრე−ნი−თა,
ა−ვარ−დი ვე−ფხი სამ−დევ−როდ,
გაჰ−ყევ თეთ−რი−თა ცხე−ნი−თა;
მინ−დორ−თა პირ−ნი დაჰ−ფა−რენ
ლეკ−თა მძოვ−რე−ბის ფე−ნი−თა.
მის−ძახ−დი, გმი−რო ბე−ლა−დო:
„ვინ ხარ?“ მან ხმა ჰყო: „ა−ქა−ლო!“
ცე−ცხლსა გი−თხოვ−და ვით თი−ვა:
„გა−მო−ვედ ჩემ კერძ აქ, ალო!“
გულ-მედგრად ლომ−მან შეჰყ−ვირ−ნე:
„ა−ჰა ლო−მი−ო, აქ-ალო!“
მყის შე−იხ−ვე−წა რაზმს ში−გან:
„სჯობ−სო, - თქვა, თა−ვი ვა−ქა−ლო!“
თქვენ ო−დენ შვიდ−ნი თან გახლ−დენ,
კაც−ნი სხვა არ−ვინ მე−ტა−ნი;
შვი−დას−თა ლეკ−თა და−უდ−გით
მა−ხე−ნი გა−სა−ცე−ტა−ნი!
მწუხ−რი−სა ჟამ−მან გაკ−მარ−ნათ
თქვენ მა−თი ცემა-ჟლეტანი.
მობ−რუნ−დი გა−მარჯ−ვე−ბუ−ლი,
თეთრ−სა−ვე მჯდო−მი მზე-ტანი! [!]
მას ა−ქეთ ვსთქვა თუ ყვე−ლა−ი,
სა−და ვით ი−ყავ სა−და−ვით, -
ვა თუ შე−ექმ−ნას მსმე−ნელ−თა
უს−მენ−ნი ძნელ−ნი სა−და−ვით!
მისთ−ვის და−ვაგ−დენ მრა−ვალ−ნი,
მცი−რედ−სა ვი−ტყვი სა−და−ვით.
ვი−ცი, არ გიყ−ვარს ქე−ბა−ნი,
ჩვე−ულ ვარ მე თქვენ−სა, და−ვით!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ბესიკის სხვა ლექსები:
მე შენი მგონე |
ტანო ტატანო |
შავნი შაშვნი |
მირიან ბატონიშვილს |
ნარზედ ზმები |
ასწავლეთ ჯილდოების სისტემის გამოყენება
დაეხმარეთ ბავშვს, შექმნას ჯილდოების სისტემა, რათა მოტივაცია გაუჩნდეს დავალებების დროულად შესრულებისთვის.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
მთათ ძილივაჟა–ფშაველა |
 |
როს განვიცადე ბედკრულმანბესიკი |
 |
ქართლოსდავით მაჩაბელი |
 |
რთველირაფიელ ერისთავი |
|
მთათ მითხრეს...ვაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
გულო, რა გემართება?გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ბრძენი კაციმანანა ტონია |
 |
ზღარბიმაია წიგნაძე |
 |
დაფრინავენ ჩიტუნებინესტან კუპრავა |
|
საახალწლონესტან კუპრავა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
გიგივაჟა–ფშაველა |
|
უცნაური სიზმარიმანანა ტონია |
 |
სწავლა მოსწავლეთადავით გურამიშვილი |
|
აღვახვამ ქებად ბაგესაბესიკი |
|
ერეკლეს სიზმარივაჟა–ფშაველა |
