მე−ლამ ქა−თამს მის−წე−რა,
მეკვ−ლედ გე−ლი ა−ხალ წელ−სო,
წყე−ნა ა−ღარ გა−ვიხ−სე−ნოთ,
ა−ღარც შენ და ა−ღარც - მეო.

დაქალებიც მო−იყ−ვა−ნე,
სიმინდ-ხორბლით ა−გავ−სებ−თო;
გი−თა−მა−დებთ, მო−ვილ−ხი−ნოთ,
ა−ლალ მე და ა−ლალ თქვენო.

გგონია, რომ სუ−ლი წამძ−ლევს
და პი−რო−ბას და−ვარღ−ვე−ვო?
და−ქა−ლებ−მა ი−დარ−დონ და
შენ ა−უგს არ გაკადრებო.

პასუხმაც არ და−ა−ყოვ−ნა,
თურ−მე, რო−გორ მა−ფა−სე−ბო!
ჩვენს ნა−გაზ−საც წა−მო−ვიყ−ვან,
ნა−წყე−ნი რომ არ დაგვრ−ჩე−სო.