ბაბუამ ტილოს სქელი ქსოვილის  ჰამაკი იყიდა, რომელიც ცისარტყელას ფერებით იყო მოხატული.  

ეზოში  ორი  დიდი ვაშლის ხე იდგა. ბაბუამ ჰამაკი ხეებს შუა გააბა. ნიკა  და ნინიკო  ჰამაკზე დასკუპდნენ  და გააქანეს. იქვე მურა იწვა, ბავშვების მხიარულებას  ადევნებდა თვალს.

-რა კარგი ჰამაკია! თითქოს ცისარტყელაზე ვისხდეთ და ვქანაობდეთ!-გაიძახოდნენ გახარებული ბავშვები, -ბაბუა, უფრო მაღლა, უფრო ჩქარა გაგვაქანე!

-ეს ჰამაკია და არა საქანელა,-უთხრა ბაბუამ ბავშვებს,-როცა დავიღლებით, ვაშლის ხეების ჩრდილქვეშ  რიგრიგობით დავისვენებთ.

-რას ამბობ, ბაბუა, ეს ჰამაკი კი არა, ჩვენი ცისარტყელაა!

-რადგან ასეა, ერთმანეთი რიგრიგობით აქანავეთ,-უთხრა ბაბუამ ბავშვებს და სახლში შევიდა. 

ცისარტყელა-ჰამაკით ქანაობას ვერაფერი შეედრებოდა. ხან ნიკა აქანავებდა ნინიკოს, ხან ნინიკო-ნიკას. 

ბებიამ და-ძმას  სადილზე დაუძახა. სადილის შემდეგ  ბავშვები სასწრაფოდ ეზოში გაიქცნენ. 

დახეთ, რა დაინახეს!  იმათ ცისარტყელა -ჰამაკზე მურა  იწვა და თვლემდა.

-მურა, ახლავე ჩამოხტი ჩვენი ჰამაკიდან!-გაუჯავრდა ნინიკო.

მურამ ბავშვებს ცალი თვალით გამოხედა. ლაპარაკი რომ შეძლებოდა, და-ძმას უთუოდ ამას ეტყოდა, -ბაბუამ ხომ თქვა, როცა დაიღლებით, ჰამაკზე რიგრიგობით დაისვენეთო. 

-მთელი ღამე თქვენ გდარაჯობდით, დავიღლებოდი, აბა, რა იქნებოდა!-გაიფიქრა მურამ  და ძილი არხეინად გააგრძელა.