ბედნიერება აქ და ამჟამად

შეუძლებელია ბავშვს შეუქმნა საუკეთესო მომავალი, თუკი მისი აწმყო, აქ და ამჟამად საუკეთესო არ არის.

და საერთოდ, რა არის მომავალი? რატომ ვფიქრობთ ამდენს მომავალზე და ვნერვიულობთ? ღირს კი მომავალი იმად, რომ აწმყოს შეუფასებელ და ერთადერთ რეალურ დროს ხელიდან ვუშვებთ?! ჩვენი შვილები ელვის სისწრაფით იზრდებიან და ჩვენ ვერც კი ვგრძნობთ ამას!

ხომ არ გეჩვენებათ, რომ იმდენად ჩაიძირა კაცობრიობა მომავალზე და ხვალინდელ დღეზე ფიქრისა და ნერვიულობის მორევში,რომ რეალურად ვეღარც კი ახერხებს არსებობას? არსებობას, ანუ არს-ში ყოფნას, ნამდვილ ცხოვრებას? ოქროს წამებს, ეს, ნორმად ქცეული „ყოველთვის სადღაც მეჩქარება“, ხელიდან სასტიკად გვაცლის და ისე ვცხოვრობთ, რომ რეალუარდ ნამდვილი სიცოცხლით ერთი წამითაც არ გვიცხოვრია, ეს არის მომავალზე ფიქრი?

რა მნიშვნელობა აქვს, როგორ ვიქნები ხვალ ან ათი წლის შემდეგ, დღეს თუ ცუდად ვარ და დღეს თუ ვერ ვუკეთებ ჩემს თავს და საკუთრ შვილს იმას, რასაც უნა ვუკეთებდე?  და ეს არცერთ შემთხვევაში არ გულისხმობს რაიმე მატერიალურის გაკეთებას. ეს, სწორედ იმ წამში ცხოვრების კულტურას გულისხმობს, რომელი წამითაც სუნთქავ სწორედ ამ მომენტში.

ერთი წუთით გავჩერდეთ და ვკითხოთ საკუთარ თავებს ძვირფასო მშობლებო - ბედნიერი ვარ ჩემი და ჩემი შვილის ამჟამინდელი ყოფით? მაქვს შინაგანი ჰარმონია? ვგრძნობ თავს რეალიზებულ ადამიანად? რა მაგალითს ვაძლევ სწორედ ახლა ჩემს შვილს, მაგალითს რომელიც იბეჭდება ბავშვის ცნობიერებაში და აყალიბებს მის ფსიქიკას, რომელიც ლაიტმოტივად გასდევს შემდეგ მის ცხოვრებას? ვცდილობ თუ არა მუდმივად განვვითარდე და მუდმივად ახალი სიცოცოხლით ვიცხოვრო? ვცდილობ, თუ არა დავუსვა თავს ფუნდამენტალური კითხვები და ამის არ მეშინია? ვცდიულობ, თუ არა ყოველი წამი ჩემთვის და ჩემი ოჯახისთის საინტერესო და ნაყოფიერი გავხადო? როგორ ვისწავლო და ბავშვასაც ვასწავლო აწმყოთი ბედნიერების მიღების შესაძლებლობა?....

აი ეს არის ის, ძირითადი კითხვები, რომელსაც მე, ყოველ წამს ვუსვამ საკუთარ თავს და ყოველწამს ვცდილობ ვიცხოვრო ფხიზლად, ყოველ წამს ვაკონტროლო ჩემი ფიქრები, რომ არ გამექცეს მომავლისკენ და აწმყოში იტრიალოს, რადგან მხოლოდ აწმყოში არსებულ ფიქრებს აქვთ რეალური ქმედების ძალა. ნებსმიერი ქმედება ხდება აწმყოში, ამ წამს და ამ წუთს და თუ ეს ქმედება მაქსიმალურად კრისტალიზებული არ არის, რახდება ამ  დროს? არაფერი, არაფერიც არხდება და სრულიად გაუაზრებელი მოქმედებით გადავდივართ წამიდნ წამამდე, წუთიდან წუთამდე, საათდიან დღეებამდე და კვირებამდე, მერე მოჰყვება ამას თვეები, წლები და აგერ შენი სანატრელი მომავალიც.

მაგრამ რა გხვდება ამ მომავალში, რომელიც უკვე აწმყოთ გადაიქცა და რატომღაც, ვერაფერი ნახე მასში ისეთი, რასაც გეგონა რომ ქმნიდი, რაც გეგონა რომ დაგხვდებოდა.

თუკი აწმყოში ჰარმონიას, სიყვარულს და სიხალისეს არ ქმნი, თუკი ნებისმიერი მიღწევა შენი შვილის საკმარისი და გენიალური არ არის და მუდამ იქით იყურები, მომავლისკენ და ყოველთვის უკმაყოფილო ხარ ამჟამინდელი შედეგებით - რასაც არ უნდა აკეთებდე და რასაც არ უნდა უკეთებდე შენს შვილს და საბოლოოდ, რასაც არ უნდა მიაღწოს მან მომავალში, ვერასდროს ვერ მიიღებს სიამოვნების, კმაყოფილებისა და სიხარულის შინაგან გრძნობას. ის, ისევე მოსწყდება იმ მომავლის აწმყოდ ქცეულ წამს, როგორადაც მიეჩვია ბავშვობაში ამას. ვერასოდეს ვერ იგრძნობს თავს რეალიზებულ ადამიანდ, თუ ამას ახლა არ გრძნობს, თუკი ახლა არ აქვს საკუთარი თავის რწმენა და ახლა არ ცდილობთ ამის გამყარებას, ამას მომავალში, ვერანაირი მიღწევის საფუძველზე  ვერ მიიღებს.

რადგან კმაყოფილების, სიამოვნების და რეალიზების შეგრძნება, ეს შინაგანი მდგომარეობის ამსახველი ფრაზები და ტერმინებია, რომელიც არანაირად არ არის დამოკიდებული გარეგან მიღწევებზე.

და შენ, როცა ამ თესლის გაღვივებას ბავშვობიდანვე ცდილობ, დარწმუნებული იყავი, რომ ის ხარ, ვინც რეალურად ზრუნავს შენი შვილის ნათელ მომავალზე. მომავალი კედელია, რომელიც აწმყოს აგურებით შენდება და თითოეული აგური შენი სიფხიზლის და ცნობირების ქურაში თუ არ გამოიწვა, მიიღებ იმ ქაოსს და უსწორმასწორო კედელს, რა პრინციპითაც აშენებდი მას წლების განმავლობაში.

შეიძლება ახლა ძალიან გიჭირს მატერიალურად, ჯანმრთელობით და ა.შ, მაგრამ ამ ყველაფრის მიუხედავად უნდა იყო ფხიზელი  და საღად მოაზროვნე. ეს არის ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც შეიძლება გააკეთო შენი შვილის ნათელი აწმყოსთვის და შესაბამისად ნათელი მომავლისთვის.

და რა არის მთავარი საერთოდ ადამიანის ცხოვრებაში?  - იყოს ბედნიერი. ბედნიერება  კი შინაგანი მდგომარეობაა და ვერაფერი გარეგნული მას ვერ შეგივსებს. ნუ ინერვიულებთ, რომ ყველაფერს ვერ სთავაზობთ შვილებს რასაც ითხოვენ. იფიქრეთ იმაზე, ტკობა ასწავლოთ იმით, რაც აქვთ. რომ მნიშვნელოვანია არა ის, რაც არ აქვთ, არამედ ის, რაც აქვთ. მადლიერების გრძნობა გაიღვივეთ სულსა და გულებში და გადასდეთ პატარებსაც. ისინი, სულ მალე მიეჩვევიან ამ გრძნობით არსებობას და ისწავლიან როგრო იყვნენ ბედნიერები.

ბედნიერება, ჩვენი ბუნებრივი მდგომარეობაა და ეს, თუ ამ წამს ასე არ არის, უკვე დიდი პრობლმაა და ეს პრობლემა ჩვენშია. დიდი ილუზია და თავის მოტყუება იქნება,  თუ კი ვეცდებით ეს გარემო პირობებს გადავაბრალოთ. უბრალოდ, ამ ქმედებით საკუთარ შვილებსაც ამ ცხოვრების მოჯადოებულ წრეში ვაბამთ და ხელიდან ვაცლით ერთადერთ შანსს ბედნიერების და ნათელი მომავლის გარანტიის.

ვისწავლოთ, ვიყოთ ბედნიერები აქ და ამ ჟამად. ეს, ის მომავალია, რომელზეც ოდესღაც ვოცნებობდით.

 ნახატის ავტორი: თეა ნოზაძე