ჩემი ვედრება
ეს ჩე−მი სა−თხო−ვა−რი−ა:
არ და−მე−კარ−გოს გუ−ლი−დან
მე შე−ნი სახ−სო−ვა−რი−ა!
გულს ნუ გა−მი−ტეხ ტანჯ−ვა−ში,
მამ−ყო−ფე შე−უდრ−კე−ლა−და;
ვ−ფხიზ−ლობ−დე, მუ−დამ მზად ვი−ყო
და−ჩაგ−რუ−ლე−ბის მცვე−ლა−და.
ბა−ლა−ხი ვი−ყო სა−თი−ბი,
ა−რა მწა−დი−ან ცე−ლო−ბა;
ცხვრად−ვე მამ−ყო−ფე ი−სე−ვა,
ო−ღონდ ამ−შორ−დეს მგე−ლო−ბა;
არ წა−მიხ−დი−ნო, მე−უ−ფევ,
ეს ჩე−მი წმინ−და ხე−ლო−ბა!
მაშ−რო−მე სა−კე−თი−ლო−და,
თუნდ არ მო−ვიმ−კო ნა−ყო−ფი,
შვილთ საგ−მოდ არ გა−მი−ხა−დო
ჩე−მი მუდ−მი−ვი სამ−ყო−ფი.
გულს ნუ გა−მიქ−რობ ლამ−პარ−სა,
მნა−თობს ტრფო−ბი−სა შე−ში−თა,
ნუ მავ−ლევ ქვე−ყა−ნა−ზე−და
გა−ცი−ვე−ბუ−ლის ლე−ში−თა, -
თვა−ლებ−ში მადლ-დაკარგულსა,
შუბლ−ზე გაკ−რუ−ლის მე−ში−თა.
ნუ და−უ−კარ−გავ ჩემს სატრ−ფოს
მადლს, გულ−ზე ცე−ცხლის მდე−ბელ−სა,
ნუ და−უძ−ვი−რებ ოც−ნე−ბას,
შენს ხმას, სხივ-გამომღებელსა:
სი−ცო−ცხლედ უ−ღირს ბე−ჩავ−სა,
ე−ძა−ხის თა−ვის მხლე−ბელ−სა.
გულს დარ−დი გა−მი−დი−ა−დე
იმ სა−ნე−ტა−რო სა−გან−ზე,
და−წე−რე ფიქ−რი, ღრმა, მწვა−ვე
ჩე−მის გო−ნე−ბის სა−ბან−ზე!..
გო−ნე−ბას ფიქ−რი სტან−ჯავ−დეს,
გულს ცე−ცხლი სწვავ−დეს ძლი−ე−რი,
მშიოდ-მწყუროდეს კე−თი−ლი,
ვერ გავძ−ღე, მოვკვ−დე მშიერი…
ნუ და−მას−ვე−ნებ ნუ−რა დროს,
მამ−ყო−ფე შეძრ−წუ−ნე−ბუ−ლი,
მხო−ლოდ მა−შინ ვარ ბედ−ნი−ერ,
რო−ცა ვარ შე−წუ−ხე−ბუ−ლი;
რო−ცა გულს ცე−ცხლი მე−დე−ბა,
გო−ნე−ბა მსჯე−ლობს სა−ღა−და, -
მა−შინ ვარ თა−ვისუფალი,
თავს მა−შინა ვგრძნობ ლა−ღა−და.
მფა−რავდეს შე−ნი მარჯ−ვე−ნა,
კალ−თა სა−მოს−ლის შე−ნისა,
სა−ნამ არ მო−ვა დრო-ჟამი
სულ ბო−ლოს ამოქშე−ნისა.
სუ−ლი - შენ, ლე−ში - მი−წა−სა,
აღა−რა ვგლო−ვობ ა−მა−სა;
თევ−ზი - წყალს, ცა−სა - ვარსკვ−ლა−ვი,
შვი−ლი - დე−დას და მა−მა−სა.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ვაჟა–ფშაველას სხვა ლექსები:
ბაკური |
მთათ მითხრეს... |
სიმღერა |
პასუხად |
იმერეთს |
შექმენით ისეთი ტრადიციები, რომლებიც მხოლოდ თქვენს ოჯახს ექნება.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ცეკვებოდა ხეეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ტელეფონივასილ გულეური |
 |
ბაიათიბესიკი |
 |
ილია ჭავჭავაძის სახსოვრადვაჟა–ფშაველა |
 |
ქართლოსდავით მაჩაბელი |
 |
დედა თბილისიმანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ლაშა კითხულობს გაზეთსნესტან კუპრავა |
 |
ავტობიოგრაფიანოდარ დუმბაძე |
 |
ცხოველების ერთობალუარა ჭანტურია |
 |
სურვილიაკაკი წერეთელი |
 |
დედასნათია აბულაძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
დალი და მანანამანანა ტონია |
|
ფშაველი ჯარისკაცის წერილივაჟა–ფშაველა |
 |
მერიგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ასპინძალადო ასათიანი |
 |
როგორ ასწავლა ჭიანჭველამ სამამდე თვლა ჭიანჭველაჭამიასგივი ჭიჭინაძე |
