კლდე და მდინარე
კლდეს შა−ე−ზღუ−და ხე−ო−ბა,
რა−ზეც მდი−ნა−რე დი−ო−და, -
სალ−სა, ას−პიტ−სა, დიდ−რონ−სა
ფერფლიც-კი ა−რა სცვი−ო−და.
მდი−ნა−რე უ−ყეფს: “გზა მო−მეც,
კლდე−ო, გა−მიშ−ვი წი−ნა−ო;
აქ ქვა-ლოდებზე ხტო−მა−მა
ძა−ლი−ან და−მა−ში−ნა−ო...
მინ−და, რომ ბა−რად ჩა−ვი−დე,
იქ მო−ვი−პო−ვო ბი−ნა−ო.
გა−მიშ−ვი, შე−ნი ჭი−რი−მე,
აქ ყოფ−ნა მომეწყინაო”.
და თან კლდის კალ−თას ეხ−ვე−ვა,
ხელ-ფეხს უ−კოც−ნის ზვი−ად−სა,
ვით ბავშ−ვი თა−ვის დე−და−სა,
ვედ−რე−ბას ე−ტყვის ფრი−ად−სა.
- “რას ამ−ბობ, ცე−ტო? - კლდე ამ−ბობს, -
სი−ტყვას რად ამ−ბობ მცდა−რე−სა?
მე მოვკვ−დე, შენ-კი იტ−ლინ−კო,
სად თქმუ−ლა, რო−მელ მხა−რე−სა?!
რო−გორ კარ−გი რამ მირ−ჩი−ა,
უ−ყუ−რებთ გასახარებსა!”
ა−თას−ჯერ ს−თხო−ვა მდი−ნა−რემ,
ა−თას−ჯერ ქუ−დი უ−ხა−და,
მაგ−რამ კლდემ ი−სევ და ი−სევ
თა−ვისი გა−მო−უ−ცხა−და.
მდი−ნა−რე მა−ინც არ ტყდე−ბა,
თუმც ცდა მი−უ−დის ცუ−და−და,
მა−ინც კლდეს ე−ა−ლერ−სე−ბა,
გა−დიქ−ცა კა−ტის კნუ−ტა−და.
კლდე შუბლს არ იხს−ნის, მაღ−ლი−დან
მდი−ნა−რეს დასც−ქერს მრუ−და−და,
- არ შე−იძ−ლე−ბა, - ბუტ−ბუ−ტებს, -
თუნ−და გა−იჭ−რა ხუ−თა−და.
სხვა გზა მოს−ძებ−ნე, სხვა მხა−რეს,
ნუ ა−მეთ−რი−ე კუ−და−და!..
ეს სთველ−ში მოხ−და, რო−ცა−ა
წყალ−თა და ბა−ლახთ მცი−რო−ბა...
მდი−ნა−რე ი−მედს არ ჰკარ−გავს,
შე−უდრ−კე−ლი−ა გმი−რო−ბა!..
მძი−მე რამ ზამ−თა−რი იქ−ნა
იმ წელს, - ორ ადლ−ზე და−თო−ვა;
გა−ზა−ფხულს ზვავ−მა მდი−ნა−რეს
უხ−ვად სი−ნეს−ტე ა−წო−ვა:
ჯაგარ-აშლილი მოგრგ−ვი−ნავს,
მთა და ბარს აქ−ცევს ქო−თი−თა;
კლდეს ა−ღარ ე−ა−ლერ−სე−ბა,
კარ−ზე მი−უხ−ტა შფო−თი−თა;
უ−ტევს, ა−ღად−რის გულ-მკერდსა,
ვით ვე−ფხვი თვის მსხვერპლს ტო−ტი−თა.
კლდე−ზე ტალ−ღე−ბი ტყლა−შუ−ნობს,
თით−ქო−სა სცემ−დენ შოლ−ტი−თა!
კლდე წარბს არ იხ−რის, ი−ძა−ხის:
“ა−ბა რას მი−ზამთ, მოდითა!”
მდი−ნა−რეც უ−კან არ ი−ხევს,
მორჭ−მუ−ლი სალტა-კოტითა:
“გა−მიშ−ვი, თო−რო დაგანგრევ!” -
თან დაჰ−კი−ჟი−ნებს ხმი−ა−ნად,
და თი−თო დაკვ−რა ლახ−ტი−სა
სჩანს კლდი−სა და−მა−ზი−ა−ნად.
ერ−თი თვის შემ−დეგ კლდე ბორ−გავს
და ა−ღარ ამ−ბობს ჭკვი−ა−ნად!
გაჰ−ხუ−ნე−ბი−ა სა−ჩერ−ნე,
ჯაჭვ-მუზა−რადი ხმლი−ა−ნად;
ლა−მის რომ გმი−რი და−მარ−ცხდეს
და გახ−დეს ოხერ-ტიალად, -
იქ−ცეს მის ტყლა−პად, სა−თელ−ლად,
მის ტალღ−თა და−სა−ყი−ა−ლად.
II
მე−ხუ−თე კვი−რა შეს−რულ−და
კლდის და მდი−ნა−რის ბრძო−ლი−სა,
და საქ−მე მოხ−და საგრძ−ნო−ბი
ცი−სა და მი−წის შო−რი−სა:
კლდი−სა მო−ის−მა ქვი−თი−ნი,
მედგ−რად გა−ის−მა ჯა−ხა−ნი,
წყალ−მა მე−ო−რე მხა−რე−სა
კლდი−სას გა−ი−ღო ჩქა−ფა−ნი,
და გა−ი−ჭი−მა ხევ−ზე−და,
რო−გორც გუ−თან−ში ჭა−პა−ნი,
ქედ−სა ას−წი−ა ა−მა−ყად,
შე−ა−თა−მა−შა ფა−ფა−რი;
დოს−ტოღ−რივ მი−დის უ−შიშ−რად,
ა−რა სჭირ−დე−ბა ჩა−ფა−რი,
ანგ−რევს, რაც უშ−ლის მგზავ−რო−ბას,
და−ლე−წა ყვე−ლა სა−ფა−რი.
ნიშს უ−გებს კლდეს და მის−ძა−ხის:
“შე−ნი ბი−ჭო−ბა სად არი?!”
ა−ხა−ლის სა−ნა−ხა−ვი−თა
გა−ო−ცე−ბუ−ლა მთა-ბარი.
გა−ლა−ღე−ბუ−ლი ჭა−ლა−ზე
მა−იზ−ლაზ−ნე−ბა მღე−რი−თა;
სა−ა−მო სა−ნა−ხა−ვი−ა
გა−მარჯ−ვე−ბუ−ლის ფე−რი−თა.
ხა−რო−ბენ ის და ქვე−ყა−ნა
ერთმანერ−თისა ცქე−რი−თა...
წა−ვი−და, გა−ი−ვა−კე−ვა,
ჰრ−წყავს და უმ−ღე−რის ვე−ლებ−სა,
თან ატ−რი−ა−ლებს ტალ−ღებ−სა,
ვით მო−თა−მა−შე ხე−ლებ−სა.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
გამოიყენეთ თამაშები, ვიქტორინები და სხვა სახალისო აქტივობები სწავლის პროცესში.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
არწივივაჟა–ფშაველა |
 |
არაჩვეულებრივი კონცერტიმანანა ტონია |
 |
ვარდიდავით მაჩაბელი |
 |
ქებათა-ქებააკაკი წერეთელი |
|
უნიჭო მუსიკოსებიმანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ბოღჩებით და ყავარჯნებით...მურმან ლებანიძე |
 |
შველიაიოსებ ციცქიშვილი |
 |
ნუცას უთონესტან კუპრავა |
|
დამალობანამანანა ტონია |
|
ხილთა ქებაიოსებ ციცქიშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ტყუილების წვიმაგივი ჭიჭინაძე |
 |
მესაფლავეგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
მნათობთადმიბესიკი |
 |
მანანას წერილინოდარ დუმბაძე |
 |
ციყვი და ხავსისქუდა კაცუნათამარ ფხაკაძე |
