მზის სხივს პაწია ათინათი მოწყდა და თეთრი ყვავილის ფურცელზე დასკუპდა. 

-წამოდი, რას უყურებ, ცაში დაბრუნების დროა!-დაუძახა მზის სხივმა.

-ცაში წასვლა არ მინდა, მომბეზრდა თქვენთან ყოფნა! მიწაზე უნდა დავრჩე, -ბალახზე ვისეირნო და ყვავილის გულში ვიცხოვრო... 

დარჩა პაწია ათინათი მიწაზე, გვირილების მინდორში. განაწყენებულმა მზემ სხივები აიკრიფა და თვალს მიეფარა. დაღამდა. პაწია ათინათს შესცივდა. მისი ციცქნა ნაპერწკალი თანდათან იბჟუტებოდა, ტანზე კი პაწაწა წინწკლები უჩნდებოდა. 

მოენატრა მზეს თავისი ათინათი და სხივები დილაადრიან გაგზავნა მიწაზე. იპოვეს სხივებმა ათინათი, შეეცოდათ და თბილი სხივებით მოეფერნენ. პაწია ათინათი ლამაზ მწერად იქცა, ტანზე მას წითელი, შავად დაწინწკლული კაბა ეცვა. 

-ახლა შეგეძლება მიწაზეც იცხოვრო და ცაშიც მოგვინახულო,-ალერსით უთხრეს მზის სხივებმა. 

დარჩა პაწია მწერი დედამიწაზე. მას ლამაზი სახელები დაარქვეს, -ზოგან მაიას ეძახდნენ, ზოგან ლედიბაგს, ზოგან რას და ზოგან რას. 

ცამ ღრუბლები შემოიხვია. წვიმა დიდხანს გაგრძელდა. მოენატრა პაწია ჭიამაიას თავისი მშობლიური ცა და მზე. 

ცხრათვალა მნათობი ჭიანჭველა ჭინჭარას და ჭრიჭინა ინასაც მონატრებოდა. 

-შენ ხომ მზის შვილი ხარ! ჭია, ჭია -ჭიამაია, ხვალ როგორი დარია? -დაუძახა დობილს ჭრიჭინამ.

ჭიამაიამ პაწია ფრთები გაშალა, ღრუბლების ჭუჭრუტანებში მარჯვედ გაძვრა და მზეს ესტუმრა. 

-გამოდი, მზეო, გამოანათე, წვიმამ მიწაზე ჭენჭყოები გააჩინა და ჭიანჭველა-ჭინჭარას ბუდე დაუტბორა, ჭრიჭინა ინას უმზეოდ სიმღერა არ სურს...

მზემ არ აწყენინა, გადასწია ცის ფარდა და სასწრაფოდ გამობრწყინდა. ჭინჭარას ბუდე მალე გაშრა, ჭრიჭინამ სიმღერა შემოსძახა:

-ჭია, ჭიამაია, გულკეთილო დაია, რა მზიანი დარია, აგრემც გაგიხარია!