ძველად, სულ ძველად,  კოსმოსურ სივრცეში ცისფერი პლანეტა  დაიბადა. 

მან თვალები გაახილა და  მომღიმარე, ალერსიანი მზე დაინახა.

მზემ დედამიწას სხივები დააფრქვია, გაათბო და გაანათა.

ჩვენი პლანეტა უფრო გალამაზდა. 

ძალიან მოუხდა ჰაერის  ცისფერი მოსასხამი და ცისფერი ქუდი.  

-შვილო, რა ლამაზი ხარ!-გაუხარდა მზეს,-დღეიდან  ერთად ვიქნებით. შენ სულ ჩემ ირგვლივ იტრიალებ.

-რა კარგია! -გაუხარდა დედამიწას,-თვალს არასოდეს  მოგაშორებ.

-როცა შებრუნდები, ვერ მნახავ,- უთხრა მზემ,-ამას ღამე ჰქვია. არ შეგეშინდეს. მე შენ მეგობარს გამოგიგზავნი.

ღამე მოვიდა და ცაზე ვარსკვლავები მოაბნია. 

დედამიწა ვარსკვლავების დათვლას შეუდგა. თვალა, თვალა,  მაგრამ ყველა ვერ დათვალა. ეწყინა და გაიბუტა.

უცებ გვერდით ვიღაც ამოუდგა...

-შენ ვინ ხარ?-შესძახა დედამიწამ.

-მე მთვარე ვარ, შენი თანამგზავრი, დღეიდან სულ შენ ირგვლივ ვიტრიალებ.

რა ლამაზი იყო მთვარე! ისიც  ხომ მზისგან დედამიწაზე გამოგზავნილი სხივებით იყო განათებული. 

-არასოდეს მიმატოვებ?

-არასოდეს. ჩვენ ერთმანეთს უჩინარ ხელებს ჩავჭიდებთ, ერთმანეთს შევაკავებთ,  სულ ასე  ვიქნებით. 

ასე დამეგობრდნენ დედამიწა და მთვარე. მიდიოდნენ, ტრიალებდნენ და ერთმანეთს დღისა და ღამის ზღაპრებს უყვებოდნენ.