გეტერა
ჩან−გის სი−მე−ბის მო−ის−მის ჟღე−რა,
თავ−და−ვი−წყე−ბის სავ−სე მო−რევ−ში
დღეს ლხინს ეძ−ლე−ვა ქსან−ტე, გე−ტე−რა.
ტკბილ ნე−ტა−რე−ბის მდუ−მა−რე−ბა−ში
ა−ჰა, სიმ−ღე−რის გა−ის−მის ქა−რი,
ხან ნა−ზი, რო−გორც თო−ლი−ას კვნე−სა,
ხან მწვე−ლი, რო−გორც სა−ტა−ნის ქნა−რი.
ვე−ლუ−რი ცეკ−ვა, თას−თა წკრი−ა−ლი,
მო−წყე−ნილ კაც−თა ხარ−ხა−რი მწა−რე,
მე−ლო−დი−უ−რი, გა−ძა−ფუ−ლი ხმა
და სი−ნა−ნუ−ლის ჰან−გი მგზნე−ბა−რე.
ყვე−ლა ამ ხმებ−ში და−გუ−ბე−ბუ−ლა,
შე−ერ−თე−ბუ−ლა და ა−დის ცამ−დე
ჰან−გი, შექმ−ნი−ლი ღვთის და−საგ−მო−ბად
და დაშ−ვე−ბუ−ლი სი−ნა−ნუ−ლამ−დე.
გა−შუ−ა−ღამ−და. თა−სე−ბი ღვი−ნით
და−ი−ცა−ლა და ი−სევ ივ−სე−ბა,
მო−წყე−ნილია რა−ღაც გე−ტე−რა,
სხვა ყვე−ლა დათვ−რა, ის კი არ თვრე−ბა.
სა−ცა−ა ხომ−ლი ჩაჰქ−რე−ბა ცა−ზე,
მთვა−რის ნა−თე−ლი დნე−ბა და ჰკვდე−ბა.
ფანჯ−რის ფარ−დი−დან დი−ლის რიჟ−რა−ჟი
აღ−მო−სავ−ლე−თით ოდ−ნავ იღვ−რე−ბა.
და განთია−დის თეთ−რი ღრუ−ბე−ლი
ა−ცურ−და ი−სე, ვით ი−ალ−ქა−ნი,
და თრთის მხი−ა−რულ დღის მო−ლო−დინ−ში
გა−შიშვ−ლე−ბუ−ლი გე−ტე−რას ტა−ნი.
უ−ეც−რად ვი−ღაც სტუ−მარ−თა−გან−მა
ფან−ჯა−რას ფარ−და გა−და−ა−ცა−ლა
და განთია−დის ელ−ვა−რე სხი−ვი
მსწრაფლ გად−მო−იჭ−რა, ვით ცე−ცხლის ძა−ლა.
გა−ა−ცხო−ვე−ლა და გა−ა−ნა−თა
გა−შიშვ−ლე−ბუ−ლი გე−ტე−რას ტა−ნი,
გა−რინდ−და ამ დროს მთე−ლი დარ−ბა−ზი,
არ ზის არც ერ−თი სტუ−მარ−თა−გა−ნი.
მათ წინ გე−ტე−რა იდ−გა, რომ სუ−ლი
სხე−უ−ლი−სათ−ვის მი−ე−ცა გრძნო−ბით,
მწუ−ხა−რე - თა−ვის უ−მიზ−ნო ბე−დით,
ა−მა−ყი - თა−ვის მიმ−ზიდ−ვე−ლო−ბით.
ოქ−როს−ფერ თმე−ბით შე−მო−ბუ−რულ შუბლს
ღვთა−ებ−რი−ვო−ბის აჩნ−და ნი−შა−ნი,
მზის სხივ−ზე თით−ქოს ოქ−რო−სი ი−ყო
გა−შიშვ−ლე−ბუ−ლი გე−ტე−რას ტა−ნი.
იმგ−ვა−რად თეთ−რი, ვით მარ−მა−რი−ლო,
თრთო−და, ტო−კავ−და ძლი−ე−რი მკერ−დი,
რო−ცა ი−ქა−ვე მდგომ−მა მხატ−ვარ−მა
ურ−ცხვ ქალს შეს−ძა−ხა: “ქსან−ტე, შე−ჩერ−დი!
ქსან−ტე, მაგგ−ვა−რად გა−ნა−ბე სუ−ლი,
ოჰ, არ და−იძ−რა, გ−თხოვ, გე−ვედ−რე−ბი,
გა−ვა−ვუკვ−და−ვებ მე მაგ შენს სხე−ულს,
სა−უ−კუ−ნე−თა წა−გი−ღებს ფრთე−ბი.
ქა−რიშხლიანი შე−ნი წარსუ−ლი
აღსდ−გე−ბა, რომ კვლავ გა−ი−ღოს ხმე−ბი,
ი−ცხოვ−რებ ქვეყ−ნად მა−ში−ნაც, რო−ცა
სხე−უ−ლით ქვეყ−ნად ა−ღარ იქნები!”
სთქვა მო−ქან−და−კემ... მა−შინ−ვე მი−წა
გა−და−უ−რი−ა, დასწ−ნა, დაგ−რი−ხა,
და წუ−თის უ−მალ უკვ−დავ ქან−და−კად
გა−და−აქ−ცი−ა უბ−რა−ლო თი−ხა,
და აფ−რო−დი−ტას სა−ხედ ტა−ძარ−ში
დასდ−გა, რომ მისთ−ვის ე−ცათ თაყ−ვა−ნი,
და დიდ−ხანს, დიდ−ხანს ი−ცო−ცხლებს კი−დევ
გა−შიშვ−ლე−ბუ−ლი გე−ტე−რას ტა−ნი.
გა−მოგ−ვიქ−რო−ლებს ძვე−ლი ფიქ−რე−ბი,
ოდ−ნავ შე−არ−ხევს ოც−ნე−ბის აკ−ვანს.
არ−ვინ ი−კი−თხავს, თუ რას ჩავ−დი−ვართ,
არ−ვინ ი−კი−თხავს, თუ ვის ვცემთ თაყ−ვანს,
ან რო−მელს ვხე−დავთ ამ ერთ სა−ხე−ში
ან რა−ა ჩვე−ნი ლოც−ვის სა−გა−ნი,
წმი−და ტა−ძარ−ში თვით აფ−რო−დი−ტა
თუ სა−თაყ−ვა−ნო გე−ტე−რას ტა−ნი?
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ასწავლეთ სტრესის მართვის გეგმის შედგენა
დაეხმარეთ ბავშვს, შეადგინოს სტრესის მართვის გეგმა, რომელიც მოიცავს სხვადასხვა ტექნიკას.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა პატარებისთვის)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ლექსი ვეფხვისა და მოყმისახალხური |
 |
მელაკუდა სასამართლოზეელიზბარ გაბუნია |
 |
ამირანივაჟა–ფშაველა |
 |
ნანაილია ჭავჭავაძე |
 |
ქებათა ქება ნიკორწმინდასგალაკტიონ ტაბიძე |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
წუწკი ტურალუარა ჭანტურია |
|
ლურჯთვალება იალუარა ჭანტურია |
|
ქეიფივაჟა–ფშაველა |
 |
ციყვიმაია წიგნაძე |
 |
გურია და ბიჭი ლექსოიოსებ ციცქიშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
ობოლივაჟა–ფშაველა |
|
ბუნების გლოვავაჟა–ფშაველა |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
 |
ილიას მოკვლის გამოაკაკი წერეთელი |
 |
სწავლა მოსწავლეთადავით გურამიშვილი |
