არ უკიჟინო, სატრფოო, შენსა მგოსანსა გულისთქმა
მოკვ−დავ−სა ე−ნას არ ძა−ლუძს უკვ−დავ−თა გრძნო−ბათ გა−მოთქ−მა!
მინ−და მზე ვი−ყო, რომ სხივ−ნი ჩემთ დღე−თა გარ−სა−მო−ვავ−ლო,
სა−ღა−მოს მისთ−ვის შთა−ვი−დე, რომ დი−ლა უფ−რო ვა−ცხოვ−ლო.
მინ−და რომ ვი−ყო ვარსკვ−ლა−ვი, გან−თი−ა−დი−სა მორ−ბე−დი,
რომ ჩემს აღ−მოსვ−ლას ე−ლოდ−ნენ ტყე−თა ფრინ−ველ−ნი და ვარ−დი.
მინ−და შენ ი−ყო, სატრ−ფო−ო, მშვე−ნი−ე−რი−სა ცის ცვა−რი,
რომ გა−ნა−ცო−ცხლო, შა−ვარ−ნო, მდე−ლო, სი−ცხი−თა დამჭკ−ნა−რი,
რომ მხო−ლოდ მზი−სა ცი−ა−გი მას დი−ლის ნამ−სა იშ−რობ−დეს,
და, ერ−თად შეს−ხი−ვე−ბულ−ნი, შვე−ბას მოჰ−ფენდ−ნენ სი−ცო−ცხლეს!
ა−რეს ავ−სებ−დენ სი−ა−მით, მცე−ნა−რეთ გან−მა−ცხოვ−ლებ−ლად,
იყვ−ნენ მა−რა−დის, უხს−ნე−ლად, სოფ−ლი−სა გან−სა−თა−ვებ−ლად!
ნუ თუ ამ სუ−ლის წა−დილ−საც ჰრქვა სიყ−ვა−რუ−ლი სხვა−თა−ებრ?
მა−შინ მზეც უსხივ-უცეცხლოდ შე−იძ−ლებს ნათ−ვას ვარსკვ−ლა−ვებრ;
მა−შინ ვარ−დიცა გან−თი−ადს ვერ−ღა−რა გარ−და−ი−შა−ლოს
და ცი−სა ცვარ−მან მდე−ლოი არ−ღა−რა გა−ა−ბი−ბი−ნოს.
მა−შინ შენც სხვა−თა მოკვ−დავ−თა ბა−ნო−ვანთ მი−ემს−გავ−სე−ბი!
მაშ რად ერ−ჩე−ვი მათ შო−რის და ცი−ურთ და−ე−და−რე−ბი?..
მაგ−რა−მა მშვე−ნი−ე−რე−ბა გაქვს, ცი−სი−ე−რო, უხრწ−ნე−ლი,
და ჩემ−თა გრძნო−ბათ შენ−და−მი ვერ დასდ−ვან კაც−თა სა−ხე−ლი!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
აცადეთ ბავშვს დამოუკიდებლად მოქმედება
ბავშვი ვერ გახდება თვითკმარი, თუკი მის მაგივრად იმოქმედებთ. მინიშნება: დონა ჯოუნსი, სამხრეთ ორეგონის უნივერსიტეტის შნაიდერის ბავშვთა ცენტრის სკოლამდელი აღზრდის მასწავლებელი აშლანდში, ორეგონში საუბრობს ბავშვის სიამაყეზე: „როდესაც მინდა ბავშვებმა ჩაიცვან, მოიცვან ქურთუკები, დასხდნენ სკამებზე ჭამის დროს და ასე შემდეგ, მე მათ ვუსვამ ასეთ კითხვას: „გინდა რომ დაგეხმარო თუ შენ თვითონ შეგიძლია ამის გაკეთება?“ ეს სიტყვები მაგიურია“, - ამბობს ჯონსი. „ბავშვებს ყოველთვის სურთ დამოუკიდებლად მოქმედება“.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა პატარებისთვის)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ალაზანსილია ჭავჭავაძე |
 |
ბულბულის შურსაბესიკი |
 |
სარეველამურმან ლებანიძე |
 |
სამშობლოს სიყვარულინაზი თარგამაძე |
 |
საქართველოს გაზაფხულიალექსანდრე ორბელიანი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ჟღალი მელაკუდას სიმღერათამარ ჩაჩიბაია |
 |
სასამართლონათია დაშნიანი |
 |
მინდალელა ცუცქირიძე |
 |
ოცდახუთსა დეკემბერსანესტან კუპრავა |
 |
ზამთარილილი ნუცუბიძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
სპილოს დიეტანათია ჯანაშია |
 |
დედა თბილისიმანანა ტონია |
|
მირიან ბატონიშვილსბესიკი |
 |
წილის ყრავაჟა–ფშაველა |
|
მომჩივანი დათვიმანანა ტონია |
