ფერადყდიანი ულამაზესი ილუსტრაციებით დამშვენებული სოფოს წიგნიც იგავ-არაკების კრებული აღმოჩნდა, მისი ავტორი ივან კრილოვი გახლდათ. წიგნის ყუაზე ასევე ეწერა, რომ აქ მოთხრობილი ყოველი ამბის მთარგმნელი დიდი პოეტი აკაკი წერეთელია.

მოწიწებით გადავფურცლეთ კრებული. მერე-პირველი, მეორე, მესამე და მეხუთე გვერდები, რომლებზეც საინტერესო რამეები ეხატა, თუმცა ჩვენი ყურადღება მეექვსე გვერდმა მიიპყრო. რატომ? ახლავე გიამბობთ!

აქ ტექსტი გაცილებით მოკრძალებული იყო, ილუსრტაცია კი უზარმაზარი. წარმოიდგინეთ, თქვენს თვალწინ როგორ იშლება დიდი ქალაქის ხედი-ქუჩებით, შესახვევებით, დიდი და პატარა სახლებით, მაღაზიებით, ქარხნებით, თონეებითა და საფუნთუშეებით, ამ ყველაფრის თავზე კი უშველებელი ბუზი მოფრინავს, რომელსაც  საცეცებით საფულე უჭირავს.

-ნეტავ, აქ რა ხდება?-გავიფიქრე მე.

-ბუზი და საფულე?!-გაიკვირვა სოფომ.

-მერე რა მოხდა, ეს ხომ იგავ-არაკია? ასეთ მოთხრობაში ყველაფერი შეიძლება ამიკითხო!-შეძლებისდაგვარად გავუმარტივე ჩემს პატარა დას ჟანრის თავისებურება.

-აბა, წაიკითხე, რა წერია!-დამავალა სოფომ.

საჩვენებელი თითი ისევ დავადე იმ ერთადერთი სტროფის (რომელიც წიგნის ამ გვერდზე ეწერა) პირველ ტაეპს და წავიკითხე:

„ბუზმა, ბუზმა, ბუზანკალამ,

ფრთაკანკალამ, გულკანკალამ,

ჩაუარა საპურეს და იპოვე საფულე.“

-უპოვნია, ალბათ ქუჩაში ვიღაცამ დაკარგა-საშინლად შეწუხდა სოფო.

-თუ ვიღაცამ არ დაკარგა, შენ როგორ უნდა იპოვო?-ჭკუაშიჩავარდნილის ინტონაციით განვმარტე დაკარგულის პოვნის არსი და ფილოსოფია, მერე სოფო გავკიცხე-ნუ მაწყვეტინებ, ხომ უნდა გავიგოთ, მერე როგორ მოიქცა ეს ბუზანკალა!

-წაიკითხე!-დამრთო ნება სოფომ.

„საფულეში ფულია, ბუზი მხიარულია“.

აქ უკვე თავად გადავწყვიტე მცირე პაუზის გაკეთება და წაკითხულის გაანალიზება.

სოფო დუმდა.

-როგორ ფიქრობ, რას იზამს ბუზანკალა?-ვკითხე მას.

-საფულის პატრონს მოძებნის. ქალაქს გადაუფრენს და დაინახავს, ვინ ეძებს დაკარგულ ნივთს-შემომთავაზა თავისი ვერსია სოფომ.

-არ იზამს მაგას, ზუსტად ვიცი, არ იზამს! ნახე რა წერია, „ბუზი მხიარულიაო“-გამოვთქვი ჩემი ვარაუდი.

წიგნის მეორე გვერდზე გადასლის დრო მოვიდა. პრიალა და ატლასივით მოელვარე ფურცელი მეშვიდე გვერდზე გადავშალე და პირველად მივხვდი, თუ რას ნიშნავს, ლოგიკური დასკვნა, რომელზეც უფროსები ხშირად საუბრობენ.

ამ გვერდზე მდიდრული სუფრაა გაშლილი და მის გარშემო სხედან: ხარაბუზა, ხოჭო, კალია, ჭრიჭინა, კიდევ ორი ბუზი, ალბათ ბუზანკალას უახლოესი მეგობრები...

ნიშნისმოგებით გავხედე ჩემს დას, რომელსაც სასაცილო გამომეტყველება ჰქონდა. გულგატეხილს წააგავდა.

-მე რა გითხარი?-ვკითხე სიცილით.

-არ დააბრუნა, რას ვიფიქრებდი!-ჩაილაპარაკა სოფომ.

-არ იდარდო, შეიძლება არ დააბრუნა,მაგრამ, ნახე, კეთილ საქმეს მოახმარა, მეგობრები მოიწვია!-დავამშვიდე სოფო.

ამის შემდეგ, კიდევ დიდხანს ვიკითხეთ ბუზანკალების, ვირების, კალიებისა და ჭრიჭინების ამბები,მაგრამ ამ საოცარი წიგნიდან კიდევ ერთი ბიჭის ისტორია მაგონდება, რომელსაც ბანაობა ეჯავრებოდა, რის გამოც თმა ისე გაებურძგლა, უშველებელი მაკრატლით ძალისძალად გაკრიჭეს, მაგრამ ამ იგავის წაკითხვაზე სოფომ უარი განაცხადა, ამიტომ, სჯობს, აქვე დავივიწყოთ.

ახლა, ალბათ მკითხვათ, ისევ მაქვს თუ არა ეს ორი ჯადოსნური წიგნი. არა, აღარ მაქვს, რადგან ორივე სიყვარულის წყალობით ჯერ გაიცრიცა, მერე კი გაქრა...