მიყვარს ყაბახის არემარე, თვალად საამო
ღამე ყაბახზედ
მა−ი−სის ღა−მე, მი−ბუნდ−ვი−ლი, გრი−ლი და ა−მო;
მაგ−რამ უ−მე−ტეს მიყ−ვარს ღა−მე, როს მთვა−რე შუ−ქით
მოჰ−ფენს ყა−ბახ−სა და კო−ჯო−რი დაჰქ−რის ნი−ა−ვით,
და მომ−დი−ნა−რე ხან ზვირთთ−ცე−მით, ხან ნე−ლად მტკვა−რი,
მო−ოხ−რავს შო−რით, ვით მიჯ−ნუ−რი, ჟამთ მო−ჩი−ვა−რი!
ამგ−ვა−რი ი−ყო ის ღა−მეცა, ო−დეს−ცა გა−რე
ფიქ−რით მო−ცულ−მან ჩვე−უ−ლებ−რივ ყა−ბახს ვი−ა−რე.
ა−ქა გუნდ-გუნდად და−რაზ−მულ−ნი ა−ქა-იქ ქალ−ნი
პირად-პირადად სე−ირ−ნობ−დენ, კეკლუც-მოსილნი,
და მათ გა−რემო შეფრ−ფინ−ვი−დენ ყრმაწ−ვილ−ნი კაც−ნი,
ზოგ−ნი დამძ−ნილ−ნი, ზოგ−ნი ტრფი−ალ და ზოგ−ნი ანც−ნი.
თვი−თონ ცის მთვა−რეც მო−წი−წე−ბით ღრუ−ბელთ ე−ფა−რა,
როს ქვეყ−ნის მთვა−რეთ შე−ეტრ−ფო−დენ და მას კი ა−რა.
— “სთქვი რამ”, ე−ტყვი−ან ყაფ−ლანს ზოგ−ნი-ერ−თი ქა−ლე−ბი,
“თუნდ თავ−სა უფ−ლად, ახ−ლა პრანჭ−ვას ნუ კი მოჰყვები!”
ყაფ−ლანც, სულდგ−მუ−ლი ა−ში−კო−ბით, და−ი−ღი−ღი−ნებს
გუ−ლის საკვ−და−ვად და თან და თან ყელს მო−ი−ღე−რებს.
ვის არ სმე−ნი−ა ლექ−სი ე−სე, რომ მყის სევ−დე−ბი
ა−რა აშ−ლო−დეს, ჩვენ−სა ქალ−სა — ტრფო−ბის ჭი−რე−ბი!
უ−ეც−რად მათ−ში და−ვი−ნა−ხე თეთრ−კა−ბი−ა−ნი
და — მეყვ−სე−უ−ლად მან მი−მი−ღო ჩემ−ნი ცნო−ბა−ნი.
არ ვი−ცი, ამ დროს რად აღ−ვიგ−ზენ უფ−როს ცე−ცხლი−სა?
სად არს სი−ლა−ღე, სად არს ძა−ლი გრი−ლის გუ−ლისა!
ვნა−ხე სა−დღა−ცა ქალთ კრე−ბა−ში რო−დის−ღაც ერ−თი,
მას ა−ქეთ თვა−ლი ვე−ღარ მოჰვ−კარ და ახ−ლა ერ−თი
სდგას ა−ქა კრძალ−ვით, ვით ქურ−ცი−კი ვე−ფხვთა შო−რი−სა,
ყე−ლი ყელ−ყე−ლობს, აღმგზ−ნე−ბე−ლი გულ−თა ჭი−რი−სა!
თვა−ლი შე−მასწ−რა მან ამ დროს მე და შე−მომ−ცი−ნა;
ა−მან გა−მამხ−ნო და გულს ძგე−რით წარვს−დე−გი წი−ნა
და ა−სე ვუ−თხარ: “ნე−ტარ მე, რომ მე−ღირ−სა კვა−ლად
სა−ნატ−რი ჩემთ−ვის ნახ−ვა თქვე−ნი აწ მხიარულად!”
“გმად−ლობთ, — მი−თხრა მან, — რომ თქვენ მა−ინც გახ−სო−ვართ კი−დევ:
ახ−ლა მო−და−ა, ვინც ვის იც−ნობს, ი−ვი−წყებს ისევ”.
— “დარწ−მუ−ნე−ბუ−ლი ბრძან−დე−ბო−დეთ, რომ ვერც მო−დე−ბი
ვერ მა−მიშ−ლი−ან თქვენ−სა ხსოვ−ნას და ვერც დროები!”
ა−მა სი−ტყვა−ზე ვარ−დი ღაწვთ−ზედ მყის ა−ე−ფურც−ლა,
ამ დროს ნი−ავ−მაც თეთ−რი კა−ბა მი−მო−უქ−რო−ლა
და ბუ−დე−შუ−რი მის ფე−ფე−ბი ლა−მაზად მოჩნ−და,
რო−მელთ სი−ა−მით ცნო−ბა ჩე−მი წა−რი−ღეს თვის−და.
ამ დროს მთო−ვა−რემც შუ−ქი თვი−სი მის−ტე−ხა ბროლ−სა,
რო−მელ−მან შვე−ბა სილა−მაზით ჰფი−ნა ჩემს გულ−სა;
მაგ−რამ სხვა მუ−ნით მი−იხ−მობ−და სატრ−ფო−სა ქალ−სა,
რო−მე−ლი მყის−ვე მიე−ფა−რა, ნა−თე−ლი — თვალ−სა!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ჯანსაღი კვების ჩვევების ჩამოყალიბებას დრო სჭირდება.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
გაზაფხულივაჟა–ფშაველა |
 |
სალამურიაკაკი წერეთელი |
 |
ყვარლის მთებსილია ჭავჭავაძე |
 |
გილოცავ!მუხრან მაჭავარიანი |
 |
რუსთაველ!ალექსანდრე ორბელიანი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
"წესრიგომიცინი"მარიამ წიკლაური |
 |
ღმერთო დალოცენანა სამხარაძე |
 |
ციცინომაია კარსელი |
 |
ჟირაფილუარა ჭანტურია |
 |
ლელაკუნა პატარამანანა კაკაჩია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
შეჯიბრება საღორიის ტყეშინოდარ დუმბაძე |
 |
რთველიმანანა ტონია |
|
ჩემი ვედრებავაჟა–ფშაველა |
 |
მწვერვალები ახალ მთებისგალაკტიონ ტაბიძე |
|
ბაქია მამლაყინწამანანა ტონია |
