ჩე−მო კარ−გო მე−დი−კო,
ჩე−მო კარ−გო და−ი−ა,
გე−ფი−ცე−ბი თო−ჯი−ნას,
მო−მე−ნატ−რე ძა−ლი−ან.
მო−მე−ნატ−რა სო−ფე−ლი,
ბა−ბუ−ა და ბე−ბი−ა,
ალ−ბათ, ახ−ლა სხე−დან და
ი−სევ მზე−ზე თბე−ბი−ან.
მე−ნატ−რე−ბა ძა−ლი−ან
დე−და−შე−ნის ნამ−ცხვა−რი
და ო−ტი−ა ბა−ბუ−ას
მო−ყო−ლი−ლი ზღა−პა−რი.
ე−თე−რი და თა−მა−ზი
სკო−ლა−ში თუ და−დი−ან?
ჩვენს უ−კუ−დო მუ−რი−ას
კუ−დი ხომ არ გაზრ−დი−ა?
ჩვე−ნი ფი−სო რას შვრე−ბა,
მუ−დამ რძე რომ უდ−გი−ა,
ბე−ბომ წკეპ−ლა რა უ−ყო,
ხომ არ გა−და−უგ−დი−ა?
ნა−ნას ჩე−მი წიგ−ნე−ბი
ხომ არ და−უ−ხე−ვი−ა?
ჩე−მი თუ−თა უჩე−მოდ
ხომ არ და−ურ−ხე−ვი−ათ?
შენს თო−ჯი−ნას ი−სევ ის
ჭრე−ლი კა−ბა აც−ვი−ა?
ქორს ყვი−თე−ლი წი−წი−ლა
ხომ არ გა−უ−ტაც−ნი−ა?
ჩე−მი კა−ბა ბო−ჩო−ლას
ხომ არ და−უ−ღე−ჭი−ა?
ბე−ბოს ჩე−მი ბე−კე−კა
ხომ არ გა−უკ−რე−ჭი−ა?
ი−სევ თქვენ−თან სო−ფელ−ში,
ნე−ტავ რო−დის ვიქ−ნე−ბი!
ალ−ბათ, ვე−ღარ მიც−ნო−ბენ
გო−ჭე−ბი და თიკ−ნე−ბი.
მე წელს ვე−ღარ ჩა−მო−ვალ,
საყ−ვა−რე−ლო მე−დი−კო,
გა−მო−გიშ−ვას თბი−ლის−ში,
შე−ეხ−ვე−წე დე−დი−კოს.
ჩე−მო კარ−გო მე−დი−კო,
ჩე−მო ტკბი−ლო და−ი−ა,
რა იქ−ნე−ბა, ჩა−მო−დი,
მო−მე−ნატ−რე ძა−ლი−ან.
აქ ი−სე−თი ბა−ღი გვაქვს!..
დი−დი, ცამ−დე აწვ−დი−ლი,
რა სა−ბავშ−ვო ბა−ღია,
სა−სახ−ლე−ა ნამდ−ვი−ლი,
დაბ−ლა, პირ−ველ სარ−თულ−ზე,
ჩვე−ნი დი−დი კლა−სი−ა,
სა−თა−მა−შო ო−თა−ხი
თო−ჯი−ნე−ბით სავ−სე−ა.
ყველ−გან სი−სუფ−თა−ვე−ა,
ყველ−გან თა−და−რი−გი−ა,
ა−ი−ვან−ზე, ფანჯ−რებ−თან,
სა−წო−ლე−ბი გვიდ−გი−ა.
ძი−ლი გიყ−ვარს? ვინ გიშ−ლის,
და−წე−ქი და ი−ძი−ნე!
თა−მა−ში გსურს? ე−ზო გვაქვს,
და−დე−ქი და ირ−ბი−ნე!
ბაღ−ში კი−დევ ბა−ღია,
ყურძ−ნე−ბით და ვაშ−ლე−ბით,
გე−ფი−ცე−ბი დე−დი−კოს,
თვი−თონ ჩვენ ვკრეფთ, ბავშ−ვე−ბი.
ბოს−ტა−ნიც გვაქვს ლა−მა−ზი
და ყო−ველთ−ვის, ჭა−მის დროს,
ვჭამთ ჩვენ−სა−ვე ბოს−ტან−ში
მო−სულ კიტრს და პა−მი−დორს.
ე−ზო, ბა−ღი, ბოს−ტა−ნი,
ყვე−ლა−ფე−რი ჩვე−ნია,
ბაღს მუ−რი−ა და−რა−ჯობს,
სულ არ ა−რის კბე−ნი−ა.
რაც არ უნ−და აბ−რა−ზო,
გინ−და ცე−მე, გა−ლა−ხე,
ცო−ტას გა−გი−ჯავრ−დე−ბა,
წი−ნა კბი−ლებს გა−ნახ−ვებს.

რა სა−ბავშ−ვო ბა−ღია!
რა ლა−მა−ზად ნა−გე−ბი!
კარ−გი მას−წავ−ლებ−ლე−ბი,
კარ−გი ამხანა−გე−ბი:
გე−ლა, გი−ა, თე−მუ−რი,
ხა−თუ−ნა და რა−მა−ზი,
დო−დო, და−ლი, ქე−თი−ნო,
ჯე−მა−ლი და თა−მა−ზი...
გე−ლა კარ−გი ბი−ჭი−ა,
მაგ−რამ ცო−ტა ტრა−ბა−ხა.
სულ მა−ში−ნებს: - მა−ნა−ნა,
ცა−ლი ხე−ლით გაგ−ლა−ხავ!
ხან ნაწ−ნა−ვებს მომ−ქა−ჩავს
`ა−ჩუ, ა−ჩუს~ ძა−ხი−ლით,
ხან თა−მა−შიც არ უნ−და,
იღ−რი−ნე−ბა ძაღ−ლი−ვით.
რო−ცა ყვა−ვილს დავ−ხა−ტავ,
მო−ვა, ფანქ−რით გა−დაშ−ლის,
გუ−შინ ჩე−მი და−თუ−ნა
ა−მოს−ვა−რა ტა−ლახ−ში.
მი−სი ში−შით თო−ჯი−ნას
ვერ ვა−ძი−ნებ აკ−ვან−ში,
შე−მა−ძუ−ლა ბი−ჭებ−თან
სახ−ლო−ბა−ნას თა−მა−ში.
გო−გო−ე−ბის საქ−მე−ში
ნე−ტავ რისთ−ვის ე−რე−ვა?
ა−ბა, ბი−ჭი რომ ვი−ყო,
მა−შინ თუ მომე−რე−ვა!

შენ არ იც−ნობ ნა−თი−ას,
თხუპ−ნი−ას და ალ−ქა−ჯას?
ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბელ−მა
ო, რამ−დენ−ჯერ და−სა−ჯა...
რო−ცა გვძი−ნავს სუყ−ვე−ლას,
მა−შინ ხტის და ღი−ღი−ნებს,
რო−ცა ვმღე−რით, ნა−თი−ა
სწო−რედ მა−შინ ი−ძი−ნებს.
ხან სულ ტი−რის - არ მში−ა...
ხან სულ ტი−რის - მში−აო.
ვაშლ−ზე ამ−ბობს - მსხა−ლი−ა,
მსხალ−ზე ამ−ბობს - ბი−ა−ო.
ხან სკამ−ზე დგას ფე−ხე−ბით,
ხან მა−გი−დას აწ−ვა−ლებს,
და თუ რა−მე გა−უ−ტყდა,
სულ გო−გო−ებს გვაბ−რა−ლებს.
რო−ცა სჯი−ან, ზლუ−ქუ−ნებს,
უ−სივ−დე−ბა თვა−ლე−ბი:
- ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბე−ლო,
თქვენ კი გე−ნაც−ვა−ლე−ბით,
ა−ი, მა−შინ დამ−სა−ჯეთ,
თუ ვი−ცელ−ქო მე−ო−რედ,
გე−ფი−ცე−ბით თო−ჯი−ნას,
ა−ღარ გა−ვი−მე−ო−რებ.
და მი−ცე−მულ პი−რო−ბას
უ−ცებ გადა−ივიწყებს.
ეჰ, იმ სა−წყალ თო−ჯი−ნას
სულ ტყუ−ილ−ზე ი−ფი−ცებს.

ჩვენს ჯგუ−ფე−ლებს, მე−დი−კო,
ყვე−ლას უყ−ვარს თე−მუ−რი,
გე−ფი−ცე−ბით, მეც მიყ−ვარს,
მაგ−რამ მა−ინც ვემ−დუ−რი.
დი−დი მოყ−ვა−რუ−ლი−ა
ვაშ−ლის, ატ−მის, ა−ლუბ−ლის,
მაგ−რამ არც ბაღს, არც ბოს−ტანს
ა−რა−სო−დეს არ უვ−ლის.
მო−უვ−ლელ−მა ბოს−ტან−მა
რო−გორ მოგვ−ცეს ნა−ყო−ფი?
ერ−თხელ მა−ინც მორ−წყავ−დეს
სტა−ფი−ლოს ან კარ−ტო−ფილს.
ჰო−და, ჩე−მო მე−დი−კო,
გა−მამ−ტყუ−ნე ა−მა−ში,
გა−გო−ნი−ლა მთე−ლი დღე
ო−მო−ბა−ნას თა−მა−ში?
თოფს მი−მიზ−ნებს, მიყ−ვი−რის:
- ფეხ−ზე რა−ტომ და−დი−ხარ?
ბახ, ბუხ, ბახ, ბუხ, მო−გარ−ტყი,
წა−იქეცი, მკვდა−რი ხარ,
ა−ბა, შე−მო−მე−ცა−ლეთ,
გმი−რი ვარ და მა−მა−ცი...
მაგ−რამ გმი−რი კი ა−რა,
ა−რის დი−დი ზარ−მა−ცი.

დო−დოს იც−ნობ, პრან−ჭი−ას?
არ ი−კა−რებს ა−რავის,
თა−ნაც მატყუა−რაა,
რა მაქვს დასაფა−რავი!
ვინ−მე თუ გა−ე−ხუმ−რა,
ან−და რა−მე შე−ბე−და,
წამს−ვე წა−ცუნ−ცულ−დე−ბა
ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბელ−თან:
- ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბე−ლო,
ლი−ამ წყა−ლი დაღვა−რა;
გი−ამ თხი−ლის ნა−ჭუ−ჭი
პირსა−ბანში ჩაყა−რა.
ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბე−ლო,
ი−ცით, რა ქნა ნა−თი−ამ?
სა−თა−მა−შო ბა−ჭი−ა
ცა−ლი ფე−ხით ათ−რი−ა.
ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბე−ლო,
ე−ნას მი−ყოფს მა−ნა−ნა!
გი−გიმ, მას−წავ−ლე−ბე−ლო,
და−ამტვ−რი−ა მან−ქა−ნა!
ალ−ბათ, უნ−და მთე−ლი დღე
ვისხ−დეთ გა−ნა−ბუ−ლე−ბი,
მა−გის ში−შით, მე−დი−კო,
ვერ ვეშ−მა−კობთ სრუ−ლე−ბით.

ჩემ−ზე, ა−ბა, რა გი−თხრა,
შენც კი ი−ცი, და−იკო,
`ოქ−როს გო−გოს~ მე−ძა−ხის
დე−დი−კოც და მა−მი−კოც.
- მუ−სი−კა და სიმ−ღე−რა
ე−ხერ−ხე−ბა თა−ვი−დან,
ნი−ჭი−ე−რი ბავშ−ვი−ა, -
ა−სე ამ−ბობს მა−მი−და.
ო−ღონდ რა−მე ვი−ნატ−რო,
მა−მა ხე−ლად გა−ა−ჩენს,
მარ−ტო ბე−ბო ბა−ბალე
უ−ჯავრ−დე−ბა მა−მაჩემს:
- ხვეწ−ნად ნუ გა−დი−ქე−ცით,
ჭა−მოს ბავშვ−მა თა−ვი−სით,
ღმერ−თო, ა−მას რას ვხე−დავ,
ბა−რემ თავ−ზე და−ისვით.
ალ−ბათ მი−ტომ ბრაზ−დე−ბა
ჩემ−ზე ბე−ბო ბა−ბალე,
მურა−ბას რომ ვიპა−რავ,
მუ−დამ მა−გას ვაბ−რა−ლებ.
ი−სე სუ−ლაც ა−რა ვარ
უზრ−დე−ლი და უ−ხე−ში,
მე−რე რა, თუ ხან−დახან
ჩე−მით ვდგე−ბი კუ−თხე−ში!

პირ−ველად რომ მი−ვე−დით
ბაღ−ში მე და დე−დი−კო,
ვა−ი, რო−გორ ვი−ტი−რე,
რომ ი−ცო−დე, მე−დი−კო.
ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბელ−მა
ჯერ ჩა−მის−ვა კალ−თა−ში,
მე−რე და−მა−ლო−ბა−ნას
წა−მო−ვი−წყეთ თა−მა−ში:
- ენ−კი, ბენ−კი, სიკ−ლი−სა,
ენ−კი, ბენ−კი, და...
ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბე−ლი
გა-ვი-და...
ენ−კი, ბენ−კი, სიკ−ლი−სა,
ენ−კი, ბენ−კი, და...
საყ−ვა−რე−ლი დე−დი−კოც
გა-ვი-და...
მე თვა−ლე−ბი დავ−ხუ−ჭე,
ეს ი−ყო და ეს ი−ყო,
რო−ცა თვა−ლი გა−ვა−ღე,
ა−ღარ ი−ყო დე−დი−კო...
ჯერ ვი−ტი−რე, ვი−ტი−რე,
მე−რე ბევ−რი ვი−ცინე,
რო−ცა გუ−ლი ვი−ჯე−რე,
დავ−წე−ქი და ვი−ძი−ნე.
დე−დას ა−ღარ მივ−ტი−რი
უკ−ვე დი−დი ხა−ნი−ა,
ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბელ−თან
ი−სე მი−მი−ხა−რი−ა!..
რამ−დენ თა−მაშს გვას−წავ−ლის,
ლექ−სებ−სა და სიმ−ღე−რებს,
ხან კუ−თხე−ში გვა−ყე−ნებს,
ხა−ნაც წკეპ−ლებს გვი−ღე−რებს.
ხან თაფ−ლი−ვით ტკბი−ლი−ა,
მაგ−რამ, შენ გე−ნაც−ვა−ლე,
ხან ი−სე−თი ა−ვი−ა,
ბე−ბოსავით მაწ−ვა−ლებს.
- ძაღლ−თან ახ−ლოს ნუ მიხ−ვალ!
ხე−ლით რა−ტომ ე−ხე−ბი?
- ა−ბა, თი−თი პი−რი−დან!
- გა−ა−ჩე−რე ფე−ხე−ბი!
- სხვის პირ−სა−ხოცს ნუ ხმა−რობ!
- ნა−ხე შე−ნი ა−ლა−გი!
- ხორ−ცი რა−ტომ და−ტო−ვე!
- გა−ა−თა−ვე კა−რაქი!
- არ ი−ჩხუ−ბოთ, ბავშ−ვე−ბო!
ზის და თვალს არ გვა−ცი−ლებს.
რო−ცა არ გვე−ძი−ნე−ბა,
სწო−რედ მა−შინ გვა−ძი−ნებს.
რა ძნე−ლი−ა ამ−დე−ნის
მოთ−მე−ნა და ა−ტა−ნა,
გა−გო−ნი−ლა ყო−ველ−დღე
საპ−ნით პი−რის და−ბანა?
მაგ−რამ მა−გას არ ვამ−ბობ,
ჯავ−რიც არ მაქვს მა−გისი,
შე−იძ−ლე−ბა ყო−ველ−დღე
კბი−ლის ხეხ−ვა ჯაგ−რი−სით?
ნი−ნო გამ−გე, ე−ქი−მი,
ნუ−ნუ მას−წავ−ლე−ბე−ლი,
მზა−რე−უ−ლი, მე−ბა−ღე,
კლა−სის დამ−ლა−გე−ბე−ლი;
- გა−იხეხეთ, ბავშ−ვე−ბო!
ერ−თად გვეჩხუბე−ბი−ან...
რა კარ−გი−ა, კბი−ლე−ბი
რომ ა−რა აქვს ბე−ბი−ას.
ხომ ა−სეთი ქა−ლი−ა,
მა−ინც გვიყ−ვარს ძა−ლი−ან,
გა−ჯავ−რე−ბა რომ ი−ცის,
ალ−ბათ, ჩვე−ნი ბრა−ლი−ა.
კი−ნო, ცირ−კი, თე−ატ−რი
ალ−ბათ, გა−გი−გო−ნი−ა,
ი−ქაც ხში−რად ვბრძან−დე−ბით,
სულ ბაღ−ში ვართ, გგო−ნი−ა?
დაგ−ვა−წყო−ბენ წყვილ-წყვილად,
სა−ბავშ−ვო ბაღს გავც−დე−ბით
და მივ−დი−ვართ ქუ−ჩა−ში,
რო−გორც ჯა−რისკაცები.
ყვე−ლა გა−და−სასვ−ლელ−ზე
მწვა−ნე შუ−ქი ენ−თე−ბა,
ჩვენ რომ გა−ვალთ ქა−ლაქ−ში,
მოძ−რა−ო−ბა ჩერ−დე−ბა.
ძი−ა მილი−ციელი
ჯოხს ა−უ−წევს მან−ქა−ნებს,
ა−მის შემ−დეგ მან−ქა−ნებს
ვე−რა−ვინ გა−ა−ქა−ნებს.
მე−რე, გა−ნა ცო−ტანი,
თითქ−მის ოც−და−ა−თი ვართ,
ჩვენ ტრამვა−ით ყო−ველთ−ვის
უ−ბი−ლე−თოდ დავ−დი−ვართ.
ა−სე ხში−რად ვსე−ირ−ნობთ,
პა−ტა−რე−ბი ქა−ლაქ−ში
და თე−ატრ−ში ვერ−თო−ბით
თო−ჯი−ნე−ბის თა−მა−შით.
იმ დღეს კი−დევ კი−ნოში
ი−ცი, რა გა−მიკ−ვირ−და?
თა−გუ−ნი−ა ფი−სოსთან
სახლ−ში სტუმ−რად მი−ვი−და.

ერ−თხელ კი−ნო გვაჩ−ვე−ნეს,
გა−ვი−გუ−დე სი−ცილით,
ერთ ო−თახ−ში ცხოვ−რობდ−ნენ
მე−ლი−ა და წი−წი−ლი.
ზღარბ−მა სნე−ულ ბა−ჭი−ას
გა−უ−კე−თა ნემ−სე−ბი,
ჩხიკვ−მა ციყვს და კო−და−ლას,
წა−უ−კი−თხა ლექ−სე−ბი.
მე−რე ერთ−მა და−თუ−ნამ
მხარ−ზე შე−შა გა−იწყო
და ნამდ−ვი−ლი კა−ცი−ვით
ლაპა−რაკი და−იწყო.
ა−სე ლაპა−რაკობდნენ
ძაღ−ლიც, ტუ−რაც, მგე−ლი−ცა,
მე−რე... მე−რე არ მახ−სოვს...
გვი−ან გა−მო−მეღ−ვი−ძა.

`მუშტა−იდი~ გი−ნა−ხავს?
ა−რა? - შენ−ზე ა−ხი−ა,
არც კი ი−ცი, რა კარ−გი,
რა ლა−მა−ზი ბა−ღია.
ჩვე−ნი მა−ტა−რე−ბე−ლი
ნუ−თუ არ გაგიგი−ა?
ბი−ლე−თებ−ზე ყო−ველთ−ვის
ი−სე დი−დი რიგი−ა...
წი−თელ−ქუ−და მო−რი−გე
და−დის, წეს−რიგს ამ−ყა−რებს,
ხან ცელქ მგზავ−რებს უ−წყრე−ბა,
ხან მე−ის−რეს ა−ბარებს:
- შე−ა−მოწ−მე ხა−ზე−ბი!
- წეს−რიგ−ში−ა ბა−ქა−ნი?
- თქვენ ვინ გნე−ბავთ?
უფ−რო−სი?
წა−მობრ−ძან−დით, აქ ა−რის.
უფ−როს−თან რომ ყვე−ლანი
მო−წი−წე−ბით მი−დი−ან,
შენ გგო−ნი−ა ძი−აა?
ჩვენ−ზე ცო−ტა დი−დია.
ა−რაფერი სჯო−ბი−ა,
ვფი−ცავ, ა−მის ყუ−რე−ბას,
მთელ გზას პი−ო−ნე−რე−ბის
რაზ−მი ემ−სა−ხუ−რე−ბა.
ჰა, გა−ვე−დით ბა−ქან−ზე
და ვა−გონ−თან მი−ვე−დით,
ერთ−მა ციცქ−ნა გო−გო−ნამ
გამი−სინჯა ბი−ლე−თი.
ორთქლ−მა−ვა−ლი მზად ა−რის,
ყვი−რის, ქში−ნავს, ცახ−ცა−ხებს,
და სად−გუ−რის რა−დი−ო
რი−ხი−ა−ნად ა−ცხა−დებს:
- ჩვე−ნი მა−ტა−რე−ბე−ლი...
პლატ−ფორ−მა−ზე გა−ვი−და,
და−იძვრება ერთ წუთ−ში
პირ−ველ ლიან−დაგიდან.
ჩქა−რობს ხალ−ხი, მი−ათ−რევს
სკივ−რებ−სა და ლო−გი−ნებს.
- ამ−ხა−ნა−გო მგზავ−რე−ბო,
გა−უფრ−თხილ−დით თო−ჯი−ნებს!
და−უსტ−ვი−ნა მო−რი−გემ...
ხვევ−ნა, კოც−ნა, ა−ლერ−სი!..
ა−ირია ბა−ქა−ნი,
ა−რაფერი არ გვეს−მის.
- და−მი−კოც−ნე ჩვე−ნე−ბი...
- გა−და−ე−ცი ბა−რათი...
- მო−ი−წე−რე...
- მშვი−დო−ბით...
- მოგ−ვი−გო−ნე...
- ნახ−ვამ−დის...
მიჰქ−რის მა−ტა−რე−ბე−ლი,
მიგ−ვაქ−რო−ლებს პა−ტა−რებს;
ჩვე−ნო მა−ტა−რე−ბე−ლო,
გვა−ტა−რე და გვა−ტა−რე!
ჩუქ, ჩუქ, ჩუქ, ჩუქ,
მივფ−რი−ნავთ,
გუ−გუ−ნე−ბენ ბორბ−ლე−ბი:
- მო−ემ−ზა−დეთ, მგზავ−რე−ბო!
- ჩა−მობრ−ძან−დით!
- მო−ვე−დით!
ზო−ო−პარკ−შიც დავ−დი−ვართ,
ტყის ცხო−ვე−ლებს ვეც−ნო−ბით.
მა−იმუნებს ვაბ−რა−ზებთ,
ვი−ცინით და ვერ−თო−ბით.
მა−იმუნი პრან−ჭი−ა,
სა−ხე და−უ−მან−ჭი−ა,
დარ−ბის, დარ−ბის, ქა−ქა−ნებს,
სა−ქა−ნე−ლას ა−ქა−ნებს;
რა−საც მის−ცემ, ა−ფუ−ჭებს,
გვესვ−რის თხი−ლის ნა−ჭუ−ჭებს;
რა სუფ−თა−ა, რა სუფ−თა?!
თავ−ზე იყ−რის ნა−სუფ−რალს.
ქცე−ვა ა−უ−ტა−ნე−ლი,
ხელ−პირ−და−უ−ბა−ნე−ლი,
ბაძი−ა და წუ−ნი−ა,
მართ−ლაც მა−იმუნია.
რომ არ ვამ−ბობ ა−რაფერს,
შენ გგო−ნი−ა, ა−რა მ−წყინს?
დე−დი−კო რომ ხან−დახან
მა−იმუნოს მე−ძა−ხის!
სო−ფელ−ში რომ ბევ−რია,
ა−ქა−ცა ჰყავთ მე−ლი−ა,
შენ კი ი−ცი, მე−ლი−ა
რა−რიგ სა−ძა−გე−ლი−ა.
ო, რამ−დენი დედ−ლის და
მამ−ლის სისხ−ლი და−ლია!..
აქ ამ ქათ−მის ქურ−დე−ბით
სავ−სე ა−რის გა−ლი−ა.
გახ−სოვს, ჩი−ტი ჩი−ო−რას
ტი−რი−ლი და გო−დე−ბა?
სულ ცრემ−ლე−ბი მახრ−ჩო−ბენ,
რო−ცა მო−მა−გონ−დე−ბა.
აქ თავს ი−კა−ტუ−ნე−ბენ,
არ ა−რი−ან მა−და−ზე,
ზო−ო−პარ−კის გა−ლი−ა
ა−ხი ა−რის მა−გათ−ზე.

სპი−ლო ხომ გაგიგი−ა?
მთა−ზე უფ−რო დი−დია,
ცხვი−რის ნაცვ−ლად, მე−დი−კო,
წინ ხორ−თუ−მი ჰკი−დი−ა.
ვაშ−ლი, პუ−რი, შა−ქა−რი
ი−მით მი−აქვს ხა−ხა−ში,
უყ−ვარს ჩვე−ნი ყუ−რე−ბა,
სი−ცილი და თა−მა−ში.
ერ−თხელ სუ−ლაც არ შერ−ცხვა,
არც კი მო−ი−ბო−დი−შა
და ხორ−თუ−მით სუყ−ვე−ლას
თავ−ზე წყა−ლი მოგ−ვიშ−ვა.
დაგ−ვას−ვე−ლა, გაგვ−წუ−წა,
წაგვამწა−რა სტუმ−რო−ბა,
გე−ფი−ცე−ბი, ხან−დახან,
სულ არ ი−ცის ხუმ−რო−ბა.
ი−სე მუ−დამ წყნა−რი−ა,
დინ−ჯი−ა და მშვი−დი−ა,
მი−ყი−დი−და მა−მი−კო,
მაგ−რამ ძლი−ერ დი−დია.

კუ−ზი−ა−ნი აქ−ლე−მი
ა−რა−სო−დეს გი−ნა−ხავს?
ამ−ბო−ბენ, რომ კუ−ზებ−ში
წყალს და საჭ−მელს ი−ნა−ხავს.
კუზ−ში საჭ−მელს რა უნ−და?
ჩე−მო კარ−გო, ა−რადა...
სა−წყალს, ალ−ბათ, ა−რა აქვს
გან−ჯი−ნა და კა−რადა.
კენ−ჭე−ბი თუ ეს−რო−ლე,
ცო−ტა თუ შე−ა−წუ−ხე,
ვი−თომ ა−რაფერია,
ი−სე შე−მო−გა−ფურ−თხებს.
მე−რე რა, რომ მთა−სა−ვით
გაზრ−დი−ლა და გრძე−ლი−ა,
მე თუ მკი−თხავ, ნამდ−ვი−ლად
დი−დი გაუზრ−დე−ლია.

ი−ქით მთე−ლი მხე−ცე−ბის
მე−ფე - ლო−მი ღრი−ა−ლებს,
თუ−კი ახ−ლოს მიხ−ვე−დი,
თვა−ლებს და−გიბ−რი−ა−ლებს.
კბი−ლებს გა−აკ−რა−ჭუ−ნებს,
ტო−რებს დაჰკ−რავს გა−ლი−ას,
ჩვენ კი ა−რა, დი−დებ−საც
ე−ში−ნი−ათ ძა−ლი−ან.
ახ−ლოს არ−ვის ი−კა−რებს,
ა−რავის სცნობს სრუ−ლი−ად,
ამი−ტომაც თა−მა−ში
ლომ−თან აკრ−ძა−ლუ−ლი−ა.

ლო−მის გვერ−დით ვე−ფხვი−ა,
ი−სიც მტა−ცე−ბე−ლი−ა,
სულ კა−ტას ჰგავს, მე−დი−კო,
კა−ტასავით ჭრე−ლია.
ვე−ფხვსაც, ლო−მის არ ი−ყოს,
სულ არ უყ−ვარს ბავშ−ვე−ბი,
არც ვე−ფხვი−ა, თუ მკი−თხავ,
სახლ−ში შე−მო−საშ−ვე−ბი.

შვე−ლის არ მე−ში−ნი−ა,
წინ ბალა−ხი უყ−რი−ა;
იქ−ვე რომ და−კუნტ−რუ−შობს,
პაწაწი−ნა ნუკ−რი−ა.
შენ გგო−ნი−ა, ვე−ფხვი−ვით,
მისვ−ლის ნე−ბას არ მომ−ცემს?
ერ−თხელ მო−ვე−ფე−რე და
შიგ ტუ−ჩებ−ში ვა−კო−ცე.
ვერ დატკ−ბე−ბი ვე−რასდ−როს
შვლის და ნუკ−რის ყუ−რე−ბით,
რო−გორა აქვთ, თუ ი−ცი,
დაცქ−ვე−ტი−ლი ყუ−რე−ბი!
ა−სე ნა−ზი ცხო−ვე−ლი
ზო−ო−პარკ−ში არც კი−ა,
ჩვენს ბე−კე−კას ჩა−მოჰ−გავს,
მაგ−რამ უფ−რო კარ−გი−ა.

და−თუ−ნი−ა ყვე−ლას სჯობს,
ბანჯგვ−ლი−ა−ნი და−თუ−ნა,
მუ−დამ გვე−ბურ−ტყუ−ნე−ბა
მე, დო−დოს და ხა−თუ−ნას.
ცეკ−ვაც ი−ცის, თუ−კი ს−თხოვ,
თუმ−ცა თხოვ−ნა რად უნ−და,
- ტა−ში, ჩე−მო და−თუ−ნა!
- და−უ−ა−რე, და−თუ−ნა!
ი−სე მიყ−ვარს, მე−დი−კო,
სულ მის ცქე−რას ვუნ−დე−ბი,
რა−მეს რომ არ მატ−კენ−დეს,
ულ−ში ჩა−ვე−ხუ−ტე−ბი.

რო−ცა და−ვი−ქან−ცე−ბით
სირ−ბი−ლით და თა−მა−შით,
მო−ვუსხ−დე−ბით მა−გი−დებს,
ლა−მაზ წიგ−ნებს გა−დავშ−ლით...
რას ი−ცინი, არ გჯე−რა?
თუ არ გჯე−რა, ი−კი−თხე,
ი−ცი, გუ−შინ რა დი−დი
წიგ−ნი გადავი−კი−თხე?
ეჰ, რას ნიშ−ნავს, მე−დი−კო,
ჩვენს ბაღ−ში რომ ა−რა ხარ,
ნე−ტავ ჩე−მი კი−თხვა და
ან−გა−რი−ში გა−ნახა!
იქ−ნებ ე−სეც არ გჯე−რა?
ა−ბა, ჰკი−თხე ნა−თი−ას,
ორ−ჯერ ო−რი ო−თხი−ა,
ორ−ჯერ ხუ−თი ა−თი−ა.
ცხრა და ო−რი... და−მა−ცა...
წიგნ−ში რო−გორ წე−რი−ა?
ახ−ლავ გა−მახ−სენ−დე−ბა
ცხრა და ო−რი ბევ−რია...
მი−მა−ტე−ბა, გა−ყო−ფა,
გამ−რავ−ლე−ბის წე−სე−ბი,
ეს ხომ ვი−ცი, თუ გინ−და,
ახ−ლა მკი−თხე ლექ−სე−ბი.
`შე−მოდ−გო−მა~, `ზამ−თა−რი~,
`სკო−ლის ზა−რი გვეძა−ხის~,
`ყვა−ვო, ყვა−ვო, ყვან−ჩა−ლა~,
`თხამ შე−ჭა−მა ვენა−ხი~...
სულ გა−მოთქ−მით ვის−წავ−ლე,
ა−რა გჯე−რა, ა−რა, ხომ?
გინ−და გი−თხრა ზე−პი−რად?
უჰ, თა−ვი−დან არ მახ−სოვს...
არ ი−ფიქ−რო მინ−დო−დეს,
შენ−თან თა−ვის შე−ქე−ბა.
სკო−ლა−ში რომ ვის−წავ−ლი,
სულ ხუ−თე−ბი მექ−ნე−ბა.
ჩვე−ნი ბა−ღის ამ−ბე−ბი
რაც გი−თხა−რი, ეს ი−ყო,
ნუ−თუ ა−მის შემ−დეგაც
არ ჩა−მოხ−ვალ, მე−დი−კო?
პა−სუხს ვე−ლი, მომ−წე−რე,
რას ა−კე−თებ, სა−და ხარ,
გახ−სოვს, იქ რომ დამ−პირ−დი:
`წე−რილს მოგ−წერ ხან−დახან~.
თუ−კი წე−რა არ ი−ცი,
მისთ−ვის არ მწერ წე−რი−ლებს,
ა−იღე და ჩემ−სა−ვით,
დე−დას და−ა−წე−რი−ნე.
მაგ−რამ შენ−გან, და−იკო,
ა−რაფერიც არ მომ−დის,
მომი−კი−თხე ბო−ჩო−ლა,
უ−ეჭ−ვე−ლად ჩა−მო−დი.
არ მო−გაკ−ლებ ა−რაფერს...
ცირკს, კი−ნოში წაყ−ვა−ნას,
ა−თას−ჯერ და მრა−ვალ−ჯერ
გკოც−ნი,
შე−ნი მა−ნა−ნა.