ერ−თხე−ლაც კარლ−სონ−მა-
ა−სე ვთქვათ, უ−ცა−ბე−დად
სან-ფრანცისკოში ი−სურ−ვა სე−ირ−ნო−ბა,
და−კი−დულ ხიდ−ზე ე−ნე−ბა სე−ი−რო−ბა...
თქვენ კი მე−კი−თხე−ბით,
კარლ−სო−ნი ვინ ა−რი−სო?
შვე−დე−თის მკვიდ−რი−ა,
სტოკ−ჰოლ−მის მო−ქა−ლა−ქე,
ზღაპ−რუ−ლი კა−ცუ−ნა−ა,-
დი−ლი−დან სა−ღა−მომ−დე
და−უ−ღა−ლა−ვად
სა−კუ−თარ თავს რომ ა−ქებს.
ფერ−ხორ−ცი−ა−ნი−ა ი−გი ზო−მი−ე−რად,
თა−ნაც მო−წი−ფუ−ლი, ვგო−ნებ, გო−ნი−ე−რად,
ზურგ−ზე პრო−პე−ლე−რი და−უ−მაგ−რე−ბი−ა
და ა−ურ−ზა−უ−რებს ა−რასდ−როს დაჰკ−ლე−ბი−ა.
ზოგ−ჯერ ჯი−უ−ტი−ა, ზოგ−ჯერ უ−დარ−დე−ლი,
მაგ−რამ, ი−ცით, რა−ა მე−ტად საკ−ვირ−ვე−ლი?
ამ ვრცელ მსოფ−ლი−ო−ში ყველ−გან რომ ე−ლი−ან,
კარლ−სო−ნი ყვე−ლასთ−ვის რომ სა−სურ−ვე−ლი−ა,
გულ−კე−თი−ლი−ა დ კარ−გი მე−გო−ბა−რი...
თა−ნაც სა−ხუ−რა−ვის გახ−ლავთ ბი−ნა−და−რი!
მაგ−რამ...რას ვამ−ბობ−დით?
ერ−თხე−ლაც კარლ−სონ−მა
სან-ფრანცისკოში ი−სურ−ვა სე−ირ−ნო−ბა,
და−კი−დულ ხიდ−ზე ე−ნე−ბა სე−ი−რო−ბა.
მაგ−რამ გზად შიმ−შილ−მა
თა−ვი რომ შე−ახ−სე−ნა,
გო−დო−რა კა−ცუ−ნა
გზა−ში−ვე შე−ა−ჩე−რა,
წამს−ვე ა−ბუ−ზღუნ−და:
-ა−სე არ ვთა−მა−შობ!
გემ−რი−ელ პუ−დინგ−ზე ვიზ−რუ−ნო, ა−რა სჯობს?
მო−დი, ოქ−როს ჭიშ−კარს ვეწ−ვე−ვი ივ−ლის−ში,
ახ−ლა კი გავ−ქუს−ლავ პირ−და−პირ ინგ−ლის−ში!
თქმას და შეს−რუ−ლე−ბას წინ რა და−უდ−გე−ბა?
ნუ−თუ, მოგ−ზა−უ−რი გზას არ გა−უდ−გე−ბა?
ჰო−და, შიმ−შილ−მა ხმას რომ ა−უ−წი−ა,
ად−გა კარლ−სო−ნი და რო−მის−კენ გა−უ−ტი−ა.
მიფ−რი−ნავ−და და მღე−რო−და.. მღე−რო−და,
რომ−ში გემ−რი−ელი პი−ცა რომ ე−ლო−და,
სიმ−ღე−რა ი−ყო, ვფიქ−რობ, სუ−ლე−ლუ−რი,
მაგ−რამ ნამდ−ვი−ლად არ ი−ყო უ−გე−მუ−რი...
-„ვა−შა, ვა−შა, ვა−შა!
მიყ−ვარს მხრე−ბის გაშ−ლა!
ჭკვი−ან−სა და თა−მამს
ვინ და−მიშ−ლის თა−მაშს?
თა−მაშსა და ჭამას“!
თუმ−ცა, რო−დე−საც ჩვე−ნი კარლ−სო−ნი
მი−უ−ახ−ლოვ−და რო−მის სა−ნა−ხებს,
უ−ეც−რად გზა−ზე წუ−ხი−ლი აწ−რი−ალ−და,
ჯი−ბე−ში ტე−ლე−ფო−ნი ჩი−ტი−ვით აწკ−რი−ალ−და,-
ცი−და ტე−ლე−ფო−ნი,-სახელად ოც−ნე−ბა,
რო−მე−ლიც ა−რასდ−როს ი−სე არ მოც−დე−ბა,
ბავშ−ვის სა−თხო−ვა−რი სწრა−ფად არ გა−აქ−ცი−ოს
და ზღაპ−რულ მოგ−ზა−ურს გზა−ზე არ და−ა−წი−ოს.
-ა−ლო, მი−პა−სუ−ხე! ა−ლო, რო−მე−ლი ხარ?
ნუ−თუ, ა−სეთი გად−გას გა−სა−ჭი−რი?
მე მო−მეს−მა, თუ...
პატა−რავ, მართ−ლა ტი−რი?
ციცქ−ნა ტე−ლე−ფონ−ში გო−გო−ნა ი−ვედ−რე−ბა,
ე−ტყო−ბა, მი−ა−ტო−ვეს ი−გი ი−მე−დებ−მა:
-კე−თი−ლო კარლ−სონ! ეს რა და−მე−მარ−თა!
ჩე−მი ცი−და მან−ცო,-კნუ−ტი და−მე−კარ−გა!
სა−ხუ−რავ−ზე აძვ−რა ი−გი ა−მას−წი−ნათ,
უ−კან არ ბრუნ−დე−ბა! რო−გორ გა−მაწ−ბი−ლა!
-გო−გო−ნი, მებ−რა−ლე−ბი! კნუ−ტიც მე−ცო−დე−ბა!
-მე ის გო−გო−ნა ვარ, შენ რომ გე−ლო−დე−ბა!
შენ ხომ მე−გო−ბარ−თა მხსნე−ლი გე−წო−დე−ბა?
-სა−და ხარ, პატა−რავ?
-და−ე, მსოფ−ლი−ო−ში მშვი−დო−ბით გატა−რა!
ორ ზღვას შუ−ა რომ ქვე−ყა−ნა ჩა−ქარ−გუ−ლა,
ევროპა-აზიის სა−ზღვარ−ზე ჩა−ხა−ტუ−ლა,
ირგვ−ლივ რომ ზვი−ა−დი მთე−ბი აღ−მარ−თუ−ლა,
მთე−ბის ფერხ−თით რომ ქა−ლა−ქი გა−მარ−თუ−ლა..
ქა−ლაქ−ში სახლს ი−პო−ვი ლა−მა−ზი სა−ხუ−რა−ვით...
შენ−ზე ხომ ა−რავის ეთქ−მის სამ−დუ−რა−ვი,
ვდგა−ვარ ფანჯა−რასთან და შენ გე−ლო−დე−ბი,
ვი−ცი, რომ მოხ−ვალ და ვი−ცი, რომ გე−ცო−დე−ბი!
ხომ ი−ცით? მე−გო−ბა−რი რო−ცა გე−ლო−დე−ბა,
რო−ცა მე−გო−ბარ−თა მხსნე−ლი გე−წო−დე−ბა,
რო−ცა ი−მე−დი ხარ პატა−რა ბავშ−ვის,
მა−შინ სიყ−ვა−რუ−ლი სა−ზღვრებ−საც წაშ−ლის,
მა−შინ მან−ძი−ლე−ბი უ−ცებ და−მოკლ−დე−ბა,
ზღაპ−რუ−ლი კარლ−სო−ნი კი ჩვენ−თან აღ−მოჩნ−დე−ბა!
მო−იც−დის პი−ცაც და მო−იც−დის სპა−გე−ტიც,
სი−კე−თეს რა ვუ−თხრა, სა−ზღვრებ−ში ჩა−კე−ტილს?
კარლ−სო−ნის პრო−პე−ლე−რი გა−ნა მი−ზუ−ზუ−ნებს,
ზედ კავ−კა−სი−ო−ნის თავ−ზე მი−გუ−გუ−ნებს!
-კარლ−სონ. მოხ−ვე−დი?-
ქართ−ველ გო−გო−ნას ცრემ−ლი უბრ−წყი−ნავს,
მაგ−რამ მე−გო−ბარს ხომ გა−უ−ცი−ნა?
კა−ცუ−ნა მხრებს ი−ჩე−ჩავს:
-რა უნ−და გა−ჭირ−დეს,
ლი−ზი−კომ მიხ−მოს და მას−თან არ წა−ვი−დე?
ა−ბა, ჰე! ვე−ძე−ბოთ ცუღ−ლუ−ტი მან−ცო!
რომ გე−მა−ლე−ბა და ა−სე რომ ან−ცობს!
კარ−გი ყო−ფი−ლა ხე−ტი−ა−ლი სა−ხუ−რა−ვებ−ზე,-
დი−დი სახ−ლე−ბის ლა−მაზ თა−ვებ−ზე!
მან−ცოც მო−ი−ნა−ხა!
კნუ−ტი ო−ნა−ვა−რი სახლ−ში რომ და−იბ−რუ−ნეს,
გუ−ლი სა−გუ−ლე−ში რო−ცა და−ი−გუ−ლეს...
ოც−ნე−ბამ უ−ნა−პი−როდ გა−შა−ლა ფრთე−ბი!
ფერხ−თით და−იმწკ−რი−ვეს მთე−ბი და ზღვე−ბი!
ი−მათ ვინ მოჰ−კი−თხოს არ−ქო−ნა ვი−ზი−სა?
ჯერ მო−ი−ნა−ხუ−ლეს მათ კოშ−კი პი−ზი−სა!
კარლ−სონ−მა ი−აზ−რა, ე−ნა−ხათ პი−ასტ−რა,
ძვე−ლი შად−რევ−ნე−ბიც და კო−ლი−ზე−უ−მიც,
ნა−ხეს ვა−ტი−კა−ნის ყვე−ლა მუ−ზე−უ−მი...
ა−ბა, რად ე−ლო−დონ სა−ნა−ხავს ივ−ლის−ში?
გაფ−რინდ−ნენ ლონ−დო−ნის ხი−დის−კენ ინგ−ლის−ში!
სან -ფრან−ცის−კო−შიც ი−ნე−ბეს სე−ირ−ნო−ბა!
ზედ „ოქ−როს ჭიშკარზე“ მო−ა−წყვეს სე−ი−რო−ბა!
ტრან−სა−მე−რი−კუ−ლი ი−ხი−ლეს პი−რა−მი−დაც,
მის წვე−რო−კი−ნა−ზე ასვ−ლაც კი გა−ბე−დეს,
შემ−დეგ მათ ეგ−ვიპ−ტე−ში წასვ−ლაც კი და−გეგ−მეს...
მოგ−ზა−უ−რო−ბას დიდ−ხანს უნ−დე−ბი−ან,
ახ−ლა მე−გობ−რე−ბი უ−კან ბრუნ−დე−ბი−ან,
გა−და−უ−ა−რეს გა−დაწ−ნულ კავ−კა−სი−ონს,
თქვეს: ა−ბა, რა ა−რის ა−მა−ზე ლა−მა−ზიო!
-კარლ−სონ! რომ ი−ცო−დე, რო−გორ მი−ხა−რი−ა!
დღე−ვან−დე−ლი დღე თით−ქოს სიზ−მა−რი−ა!
ო−რი მე−გო−ბა−რი ჩა−მოჯ−და თრი−ა−ლეთ−თან,
რა−თა ახ−ლოს ი−ყონ ძირს გაშ−ლილ მზი−ა−ნეთ−თან,
ამ ად−გილს თურ−მე ე−წო−დე−ბა წმინ−და ა−ლა−გი
და ი−მის ქვე−მოთ გაშ−ლილია დედაქა−ლა−ქი!
გვერ−დით აღ−მარ−თუ−ლა წო−წო−ლა ან−ძა!-
ნე−ტავ, ის წვრილ−ფე−ხა წე−როს თუ ბა−ძავს?
სხე−დან მე−გობ−რე−ბი ა−სე წყვი−ლად და
შე−ექ−ცე−ვი−ან გემ−რი−ელს ტკბი−ლად...
ის გემ−რი−ელი რა ა−რის, ნე−ტავ?
რა და−ა−გე−მოვ−ნეს პი−ცაზე მე−ტად?
ა−ბა, ვინ ი−ცო−და, ა−ბა, ვინ უ−წყო−და...
ხა−ჭა−პურს ხუმ−რო−ბით ცნო−ბილ−მა მსუ−ნაგ−მა
„ყველიუს-ხაჭაპურუსი“ უ−წო−და.
-რა სჯობს მსოფ−ლი−ოს თავ−ზე ფრე−ნას და
დაბ−ლა გაშ−ლილი ქვეყ−ნე−ბის ცქე−რას!
მაგ−რამ მე−გობ−რებს ლხი−ნიც გვ−წყუ−რი−ა,
ერ−თად ჭამა-სმაც სა−ა−მუ−რი−ა!
-კარ−გია, ქვეყ−ნად მე−გო−ბა−რი რომ გე−გუ−ლე−ბა!
ეს მართ−ლა ბრძნუ−ლი რამ თქეს გუ−ლებ−მა.
მე−გო−ბა−რი ხომ მუ−დამ, მუ−დამ სა−სურ−ვე−ლი−ა!
კარ−გია, კარლ−სონ, ბავშ−ვე−ბი რომ ყველ−გან გე−ლი−ან!
-ჰო, მაგ−რამ... თქვე−ნი ხა−ჭა−პუ−რიც ა−რის უ−ბად−ლო!
ვინ მო−ი−ფიქ−რა ეგ პირ−ვე−ლად? ვის და−ვუ−მად−ლოთ?
-რაც მარ−თა−ლი−ა, მარ−თა−ლი−ა, მე−ტად კარ−გია!
და ახ−ლა ი−გი მე−გო−ბარ−თა ლხინ−შიც გვარ−გი−ა!
-ხა−ჭა−პუ−რი ხომ ა−რა მხო−ლოდ პუ−რი, ყვე−ლი−ა...
გა−ნა ცო−ტა−თი, მეტისმე−ტად გემ−რი−ელია!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია მაშინ, თუკი თქვენი შვილი თანამშრომლობაზე უარს ამბობს. შეეცადოთ დაიჭიროთ მისი კარგი ქცევები. ბავშვები იმეორებენ იმას, რასაც ექცევა ყურადღება
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
კნიაზ ბარათაევის აზარფეშაზედნიკოლოზ ბარათაშვილი |
|
ტყეინგა ქორდელი |
|
ინდაურინუნუ კერესელიძე |
|
თამარ მეფესხალხური |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
სამწუხაროდ, სხვა უფრო მცირე ზომის ლექსები ამავეე კატეგორიიდან ვერ მოიძებნა | |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
ნუღარ დამიბერდებიმაყვალა მრევლიშვილი |
|
კვიცინოდარ დუმბაძე |
|
ირემიმანანა ტონია |
|
ბუკნაჭოედუარდ უგულავა |
|
ბატი-ბუტიმაია კარსელი |
ზოგადი ინფორმაცია
სასწავლო ცენტრი
ბავშვის სახელები
საბავშვო ლექსები
საინტერესო