მთელი ზამთარი უჩა ჯერ ჩიტუნებს უყრიდა საკენკს და მერე თვითონ საუზმობდა. უხაროდა, უმალ რომ მოასუფთავებდნენ ხოლმე ფანჯრის რაფას ჩიტები, და თვითონაც მადიანად შეექცეოდა. მაგრამ აი, ერთ დილას ჩიტებმა ნისკარტის არ დააკარეს პურის ნამცეცებს. იქნებ ბურღული ეამოთო, მაგრამ ჩიტებმა ფრთაც არ შეარხიეს - ისხდნენ ახალგაკვირტულ ხეხილზე და საამოდ ჟღურტულებდნენ. ბიჭუნამ უყურა, უყურა, უყურა და გული ამოუჯდა.

- ჩიტები გამებუტნენ, - შესჩივლა მამას.

- როგრ თუ გაგებუტნენ? - მუხლზე შემოისვა მამა უჩა.

- ჩემს დაყრილ საკენკს არ ეკარებიან, სხედან და ჭიკჭიკებენ. მამიკო, იქნებ უმადოდ არიან? - ჩამოუსხლტა უჩა მამას მუხლიდან და ლარნაკიდან ვაშლი აიტაცა, - ხილი არ ესიამოვნებათ?

მამამ ფანჯარა გამოაღო. გაზაფხულის თბილი ჰაერით აივსო იქაურობა, ერთი ბეღურა წამივ შემოიჭრა ოთახში, სიხარულით დასჭყივლა და ისევ უკან გავარდა.

- ხედავ, ჩიტუნებმა მოციქული გამოგიგზავნეს, დილა მშვიდობისა გისურვეს, გმადლობთ კეთილი გამოზამთრებისთვისო, შენ კი ემდური, გამებუტნენო.

- მაშ, რატომ არ კენკავენ? აქამდე არ უკადრისობდნენ? - ისევ ამოუჯდა გული უჩას.

- გაზაფხულმა სითბოსთან ერთად სასუსნავიც გაუჩინა ჩიტებს. აი, ამ ვაშლის ხეს, იცი, რამდენი თავლით უხილავი ჭია-ღუა ემუქრება?! თუ არა ფრთოსნები, კვირტშივე ჩაკვდება მისი ნაყოფი, ჩიტები გადაბარულ მიწაშიც ათასნაირ მავნე ჭუპრებს პოულობენ და გეახლებიან. მეტი რაღა უნდათ? თავს ასდით.

- მერე ფრენით ხომ დაიღლებიან! მე კი იმდენი ნამცეცი დავუყარე, ყველას ეყოფა, - არ ეთმობოდა უჩას ჩიტებთან მეგობრობა.

- ჩიტმა უნდა იფრინოს და საზრდო ისე იშოვოს, ფრენა იმის შრომაა და შრომით მოპოვებული ლუკმა ტკბილია. - თუკი ზამთარში... - თავისას არ იშლიდა უჩა:

- ზამთარში ცივა, ყველაფერი გაყინულია. მაშინ ჩიტუნებს ფრენაც უჭირთ და საზრდოს მოპოვებაც. ასეთ დროს უნდა დაეხმარო. ადამიანებსაც აქვთ ხოლმე გაჭირვება: ხან ავადმყოფობა დაატყდებათ თავს, ხან მოულოდნელი უბედურება. ამ დროს მეგობრები არ ტოვებენ მათ, ზრუნავენ მათზე; ჯანმრთელმა ადამიანმა კი თავისი შრომით უნდა ისაზრდოოს და იარსებოს: ჩიტებმაც იციან საკუთარი ძალ-ღონით მოპოვებული საკვების გემო! ყური მიუგდე, რა საამოდ ჟღურტულებენ!

- მაშ ჩიტებს არა შიათ, მამიკო? - უჩას სიხარულისაგან თვალები უბრწყინავდა.