მო−დი−ან... მო−დი−ან... მო−დი−ან... მო−დი−ან...
ხმა−უ−რობს ჭა−ლა−ა, გზა−ა თუ კბო−დე−ა.
მო−დი−ან ურ−მე−ბი, და რო−გორც გოდ−ლე−ბი,
ნე−ლა მაღლ−დე−ბი−ან ვე−ე−ბა გოდ−რე−ბი.
კე−თი−ლი ფიქ−რი−ვით ფუს−ფუ−სებს ფუტ−კა−რი,
- ფუტ−კა−რო, მერთვ−ლე−ებს მად−ლო−ბა ვუ−თხა−რი.
- ლე−გენ−და გა−დიხს−ნა? სიმ−ღე−რა აფ−რინ−და?
- სა−ი−დან მო−დი−ან? სიზმ−რი−დან? ზღაპრიდან?!

ქართლ-კახეთი ლე−გენ−დაა, ი−მე−რე−თი - ზღა−პა−რი
სა−მეგ−რე−ლო ოც−ნე−ბა−ა - გაფ−რე−ნი−ლი ფა−ფა−რი.
გუ−რი−ა კი სიმ−ღე−რაა, ხო−ლო რა−ჭა - სიზ−მა−რი,
ყვე−ლა ერ−თად - ვე−ნა−ხი−ა ჩვე−ნი დასაფიცა−რი.

ზღაპრად დაგ−ვი−კარ−გავს, ცხად−ში გვი−პოვ−ნი−ა
ძვე−ლი სა−ქართ−ვე−ლოს ვა−ზის სიმ−ფო−ნი−ა.
ბუ−ნე−ბის ღერ−ბი−ა, ჩან−გი და ე−ბა−ნი
მერ−ცხლის ბუ−დე−სა−ვით შეკ−რუ−ლი მტე−ვა−ნი.
ქალღ−მერ−თის ძუ−ძუ−ა, და გა−ნა შემშ−ლი−ა -
წყურ−ვი−ლის მომკვ−ლე−ლი უფ−ლის პეშ−ვი−ა.

- პეშ−ვო, დაგ−ვამ−წყა−ლო−ბე, პეშ−ვო, დაგ−ვა−პუ−რე,
ჩვე−ნი ამერ-იმერი ვა−ზით გა−და−ბუ−რე.
ა−მომ−ტევ−ნე ჩუ−ქურთ−მა, ა−მო−ფოთ−ლე სტრი−ქო−ნი,
შენ ვერ და−გე−მა−ლე−ბი - სიმ−ღე−რებ−ში გი−პოვ−ნით.
შე−მოდ−გო−მის უ−ღელს მზე ხა−რი−ვით უ−ბი−ა
და ქარ−თუ−ლი სიმ−ღე−რაც ვა−ზის ტყუ−პი−ა!

- გვიყ−ვარს, გვიყ−ვარს ბა−ხუ−სი, ბევრს ა−რა−ფერ ვერ−ჩით,
ი−სევ სიყ−ვა−რუ−ლისთ−ვის და−ვამ−წყვდი−ეთ ქვევრ−ში.
ჭირ−ში დაგ−ვი−კარ−გავს, ლხინ−ში გვი−პოვ−ნი−ა
სრუ−ლი−ად სა−ქართ−ვე−ლოს ვა−ზის სიმ−ფო−ნი−ა.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ხმა−უ−რობს, გუ−გუ−ნებს გზა−ა თუ კბო−დე−ა:
მო−დი−ან... მო−დი−ან... მო−დი−ან... მო−დი−ან...

- ხა−რო, ნუ იქ−ნე−ბი ბე−დის უ−მა−დუ−რი -
შუბლ−ზე გა−ხა−ტი−ა მთვა−რე უ−რარ−ტუ−ლი.
ხა−რო, შე−მოგ−ბე−დავ ყელ−ზე შე−მოჭ−დო−ბას,
რქე−ბით ა−ი−ტა−ცე მზე და შე−მოდ−გო−მა.
გა−წი ა−ლაზ−ნის−კენ, გას−წი რი−ო−ნის−კენ,
ვა−ზის გვირგ−ვი−ნე−ბით მოგვ−ყავს დი−ო−ნი−სე.
მოგვ−ყავს დოვ−ლა−თის და სი−ხა−რუ−ლის ღმერ−თი
და−ე, ლხი−ნი ი−ყოს სა−ქართ−ვე−ლოს ხვედ−რი.
ჰე, მა−მუ−ლო, ღმერ−თიც შეგ−ვი−წი−რავს შენთ−ვის,
ღმერ−თიც გა−ვი−მე−ტეთ, რა−ღა გვინ−და მე−ტი.
სა−დაც მზის გუ−ლი−ა, მზის ფო−ნი−ა,
აწ−ვიმს სა−ქართ−ვე−ლოს ვა−ზის სიმ−ფო−ნი−ა.

ხმა−უ−რობს გზა−ა, თუ მდი−ნა−რის ტო−ტი−ა,
მო−დი−ან... მო−დი−ან... მო−დი−ან... მო−დი−ან...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

- ე−ჰე−ი, მე−ურ−მე−ე−ბო, რა ვქნა, მეც−ნო−ბით, ღმერთ−მა−ნი.
გუ−შინ ი−ყო თუ წარ−სულ−ში, რამ−დენ−ჯერ შევხვ−დით ერთ−მა−ნეთს!
ომ−შიც, შრო−მა−შიც თქვენს საქ−მეს მის−დევთ და მი−ე−ტე−ვე−ბით
- ა−ჰან−დე, ლე−გა ბი−ჭე−ბი - ნაღ−დი კა−ხე−ლი დე−ვე−ბი...
შალ−ვა, ბი−ძი−ნა, ე−ლიზ−ბარ პირს ნა−თელ−გა−და−ფე−ნი−ლი,
მათ ერ−თხელ ვა−შას გრი−ა−ლით ცა ჩა−მო−ხი−ეს ბერ−ლი−ნის.
- ეს ვინ ჩანს თო−ფის კვამ−ლი−ვით? - სი−სო−ნა−ი−ა დარ−ჩი−ა,
სა−ვაზ−ნე−სა−ვით გრძელ-გრძელი მტევ−ნე−ბი გა−და−არ−ჩი−ა,
შუბლს ყა−ბა−ლა−ხი უმშ−ვე−ნებს, ტან−ზე ჩა−ქუ−რა აც−ვი−ა,
- რი−სი ფი−რა−ლი, ყა−ძა−ხო, სოფ−ლის პირ−ვე−ლი კაცია.

გმირებო, თქვენ−მა მარჯ−ვე−ნამ ვა−ზის პო−ე−მა და−წე−რა.
- ეს ბღა−ჭი−ა−ანთ კა−კო−ა, ის - ო−ძე−ლა−ანთ არ−სე−ნა.
ქარ−ვის მარცვ−ლე−ბი კი ა−რა, ოფ−ლის წვე−თე−ბი ღვი−ვი−ან,
კო−ფო−ზე მე−ხად შემჯ−და−რი ეს ოთა−რაანთ ქვრი−ვი−ა.
ცოტ−ნეც აქ ა−რი, ბი−ჭე−ბო, ჭი−რი−მე მი−სი ჩე−რო−სი, -
სიმხ−ნე და სი−ა−მა−ყე−ა სრუ−ლი−ად სა−ქართ−ვე−ლოსი.

ი−სი−ნი ა−რა კვდე−ბი−ან, ი−სი−ნი ი−ბა−დე−ბი−ან,
ი−სი−ნი საქ−მით, სა−ხე−ლით ჩვენს საქ−მეს მი−მა−ტე−ბი−ან...
- ე−ჰე−ი, ამერ-იმერო, ღმერ−თე−ბის დი−დო ვე−ნა−ხო,
ვა−ზის ად−გი−ლის დე−და−ო, ვა−ზი−ვით გამძ−ლე ვე−ნა−ხო.
ი−ყავ ვა−ზი−ვით უკვ−და−ვი, ი−ყავ ვა−ზი−ვით მა−რადი,
ვა−ზი−ვით და−ფეს−ვი−ან−დი, იმსხ−მო−ი−ა−რე, გამ−რავლ−დი!